Urzędnicze wzmożenie, gorliwa służbistość, źle pojęta lojalność, sprzeczne przepisy. Courteline jak żaden inny francuski twórca potrafił obśmiać absurdy biurokracji i wojskowego drylu.
W Polsce lubimy się śmiać z bezwarunkowego podziwu Francuzów dla rosyjskiej potęgi. Rzeczywistość jest jednak bardziej skomplikowana. Przez większą część XIX wieku Rosja była nad Sekwaną raczej państwem do straszenia niż wzorem do naśladowania. Była też wdzięcznym przedmiotem żartów. Jednym ze świadectw tej postawy jest wydany właśnie w Polsce reprint jednego z pierwszych francuskich protokomiksów – „Dziejów Świętej Rusi” Gustave’a Doré.
Piętnował wszelkie formy obskurantyzmu, wyzysku i przemocy. Miał dziesiątki procesów, które z reguły wygrywał. Dostawał setki inwektyw, anonimów, gróźb i listów z obelgami, których statystyki publikował w swoim piśmie. Karl Kraus to jedna z najważniejszych postaci niemieckiego świata kulturalnego początków XX wieku. Niedawno po raz pierwszy ukazał się w Polsce wybór jego tekstów.
W swoim debiucie reżyserskim Boots Riley pokazuje konflikty między człowiekiem a systemem. Czy można to zrobić bez przedkładania publicystycznych tez nad artystyczny efekt?
„Faworyta” to zaskakujący zwrot w karierze Giorgosa Lanthimosa. Przejrzysta fabuła i przystępna forma najnowszego dzieła arthousowego reżysera ujęły członków Amerykańskiej Akademii Filmowej, którzy nagrodzili Oscarem, odtwórczynię głównej roli kobiecej, Olivię Colman.
„Ciało”, kolejny tom opowiadań Wiktora Jerofiejewa, który będzie gościem na tegorocznym Big Book Festival, jest kolejnym potwierdzeniem jego sławy mistrza ironii i groteski. Pełno tu literackiej łobuzerki.
„Rządy PiS-u są jak zapalenie płuc, trzeba je przetrzymać. Partia Kaczyńskiego walczy na wszystkich frontach: z rowerzystami, wegetarianami, nauczycielami, lekarzami, Rosją, Ameryką i Unią. Z drugiej strony daje wyborcom program Rodzina 500+. Jarosław Kaczyński jest doskonale wykształcony w dziedzinie «dziel i rządź».”
Przygotowana na Litwie inscenizacja „Placu Bohaterów” Thomasa Bernharda to esencja teatru Lupy. Brak w niej co prawda imponującej scenografii czy jaskrawości aktorskich kreacji, mamy tu jednak do czynienia z postępującym rozpadem świata oraz gorzką rezygnacją – a także z dosadną satyrą polityczną.
Wydawanie sprzecznych poleceń, żądanie wszystkiego „na cito”, ciągłe przesuwanie godzin spotkania… Któż tego nie doświadczył? „Kroniki dyplomatyczne” to nie tylko przewrotna opowieść o francuskiej polityce. To pełen humoru, archetypiczny portret szefa.
Na tegorocznej edycji gdańskiego festiwalu Wybrzeże Sztuki zagościł m.in Jan Klata ze swoją interpretacją XIX-wiecznego dramatu o aferze w małym norweskim miasteczku. W jego optyce problem się aktualizuje – i wiąże z pytaniami o to, dlaczego nikt nie walczy z krakowskim smogiem.
I ja, i wielu Polaków pamiętamy stare czasy. Nie było wolności, ale czas wolny był zorganizowany. Dbały o to zakłady pracy i organizacje młodzieżowe. Rady zakładowe organizowały wiele przyjemności wypełniających nam niemal każdą wolną chwilę.