Žižek jest jak sztukmistrz cyrkowy. Choć jego filozoficzna propozycja zapewnia rozrywkę, tak naprawdę nie wiadomo, na czym polega. Kiedy już przestajemy się śmiać, kiwać z uznaniem głowami i mówić „Ach, ten Slavoj! No niepodrabialny jest!” – zostajemy przeważnie z niczym.
,,Z jednej strony uważam, że kiedy Zachód miałby okazywać jedność jak nie teraz, wobec agresywnej wojny Rosji przeciw Ukrainie!? Ale z drugiej jestem sceptyczny wobec samozadowolenia i samochwalstwa Zachodu: „Jakże wspaniale jesteśmy zjednoczeni!”.” – mówi Timothy Garton Ash w rozmowie z Maciejem Stasińskim.
Mimo prób przywrócenia paternalistyczno-autorytarnych wzorców, symboliczna rewolucja już się dokonuje. Największą ze zmian jest bez wątpienia ta, że męska dominacja nie jest już narzucana jaka oczywista.
Aż dziwne, że Slavoj Žižek nie poświęcił dotąd jednej z tych swoich lacanowskich analiz ISIS jako spełnieniu zachodniej popkultury w jej najbardziej skrywanej i pożądanej zarazem postaci. Dżihadyści z Państwa Islamskiego nadają się to takiego ujęcia wyśmienicie.
Žižek ściga rekina ideologii – chce je wszystkie zsumować, a następnie emancypacyjnie wykończyć, w myśl tezy, że refleksja i ironia nie wystarczą. W chwalebnym zapale wyzwoleńczym robi to jednak tak, że momentami nawet największy hedonista nie oprze się irytacji.
Na tegorocznym festiwalu filmowym w Berlinie reżyser Claude Lanzmann otrzyma honorowego Złotego Niedźwiedzia za osiągnięcia życia. To tylko jeden z powodów, aby przyjrzeć się po latach jego najważniejszemu dziełu: 9,5-godzinnemu dokumentowi o Holocauście „Shoah”. Kolejnym jest fakt, że ten monumentalny film do dzisiaj pozostaje białą plamą nawet dla najbardziej gorliwych widzów.
Jan Tokarski Rewolucja jako rozrywka „Tylko się w sobie nie zakochajcie” – mówił w październiku zeszłego roku Slavoj Žižek do zgromadzonych na Wall Street okupantów. „Spędzamy miło czas, ale pamiętajcie: karnawał nic nie kosztuje. Naprawdę ważne jest to, co nastąpi dzień później, kiedy wszyscy będziemy musieli wrócić do normalnego życia.” Dla tych, którzy wciąż tkwią […]
Krzysztof Świrek Gra w „Rzeź” – o filmie Romana Polańskiego (II) O „Rzezi” pisano do tej pory w zasadzie na dwa sposoby: jedną interpretację można określić jako antymieszczańską, drugą jako niby-antropologiczną. W pierwszej odczytuje się z komedii Romana Polańskiego przede wszystkim portret hipokryzji wielkomiejskiej klasy średniej, wedle drugiej natomiast, wykazującej inklinację do dużych słów, film […]
Tomasz Wawak Konflikt idei czy bezideowość? Z zainteresowaniem przeczytałem artykuł Sławomira Sierakowskiego „List otwarty do partii” („Gazeta Świąteczna”, 18 czerwca) oraz replikę Witolda Gadomskiego „Lamenty Sławomira Sierakowskiego” (GŚ, 25 czerwca). Jest to dyskusja dwóch publicystów, których poglądy na temat współczesnej polityki dzieli niemal wszystko. Jeden to lider lewicowego środowiska „Krytyki Politycznej”, drugi kojarzony jest z […]