Te o stałej mocy zasilania i krótkie, inspirujące spięcia. O zjawiskach w rodzimym dizajnie przez pryzmat produktów, procesów i wydarzeń minionego roku. Niech przepływają i elektryzują.
Pomiędzy sztuką a przemysłem, rzemiosłem a technologią, Wschodem a Zachodem. Polski dizajn. Wciąż gdzieś pośrodku, poszukujący tożsamości. Czy w autodefinicji pomoże kolejna wystawa prezentująca dokonania polskiej sceny projektowej?
„Halo miłośnicy mięsnych przekąsek! Halo wegetarianie! Musimy porozmawiać o przyszłości” [1]. Zapraszamy więc do Bistro-In-Vitro [http://www.bistro-invitro.com/]. Na białym obrusie czekają na nas druty i krwista wełna, inkubatory do hodowania steków, mięsiste farbki dla najmłodszych, noga dinozaura w promocji.
Niezmiennie fascynuje fakt, w jaki sposób kawałek tkaniny stwarza (i przekracza) sytuację, osobowość, normy społeczne. To, jak moda wpływa na to, co niematerialne, w sposób umykający słowom i statystyce.
Przeskakujesz z jednego stopnia na drugi wspinając się – coś jednak idzie nie tak jak zwykle. Schody, zazwyczaj posłuszne i ciche, tym razem wydają z siebie… jęki! To element interaktywnej instalacji studentów projektowania. Jesteśmy bowiem w School of Form na wystawie wieńczącej kolejny, trzeci rok projektowej pracy.
Mediolan, połowa kwietnia, trwają największe targi dizajnu na świecie. Wszędzie tłoczno, pełno ludzi i rzeczy. Pośród masy obiektów całkiem na serio – w komercyjnej strefie targowej – i tych trochę mniej – bardziej konceptualne i prototypowe wystawy na Ventura Lambrate czy Tortonie – można odnaleźć niewielkie wyspy ironii i projektowego auto-dystansu.
Berlin, lotnisko Tempelhof. Zazwyczaj opustoszałe hale nieczynnego od kilku lat budynku wyjątkowo tętnią życiem. Surowe, betonowe płyty zastawione są wszelkiej maści obiektami, pomiędzy stoiskami przechadzają się tłumy ludzi, nie milknie szum rozmów i brzęk sztućców. Nad kolorową mozaiką unosi się ukontentowany duch kreatywności. Trwa festiwal dizajnu DMY Berlin, jedno z największych wydarzeń związanych z projektowaniem w Europie