Czy społeczeństwa powinny mieć nadzór nad potężnymi organizacjami sportowymi, skoro sport to dobro społeczne? Czy kibice mają coś do powiedzenia jako klienci? Kto poniesie odpowiedzialność za to, że na olimpiadzie wystąpią zawodnicy z Rosji i Białorusi – MKOl czy Francja? Co jest bardziej demokratyczne – Superliga czy Liga Mistrzów?
O politycznych kontekstach zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. Jak Chiny wykorzystują olimpiadę i co chcą dzięki niej ukryć? O tym Jakub Bodziony rozmawia z Michałem Boguszem, głównym specjalistą programu chińskiego w Ośrodku Studiów Wschodnich.
Na Euro 2020 emocje wzbudza nie tylko sportowy aspekt imprezy, lecz także jego warstwa związana z symbolami i polityką – czego przykładem były gesty Ronaldo podczas konferencji prasowej czy spór wokół podświetlenia monachijskiego stadionu w tęczowych barwach. Dawniej stadiony były miejscem integracji okolicznej społeczności, gdzie najważniejsze są sportowe emocje i możliwość przeżywania ich wraz z innymi. To zmieniło się w drugiej połowie XX wieku, kiedy kapitał zaczął napływać do sportu, w szczególności futbolu, a ogromną rolę zaczął odgrywać marketing, reklamodawcy oraz ich oczekiwania co do zysków.
O związkach piłki nożnej z polityką Jakub Bodziony rozmawia z reporterem Zbigniewem Rokitą, autorem książki „Królowie strzelców. Piłka w cieniu imperium”.
Upokarzające testy na potwierdzenie kobiecości, kłopoty ze znalezieniem trenerów, chroniczny brak środków finansowych i starty, które trwale zapisały się w historii światowego sportu. O losach wybitnych polskich zawodniczek w czasach PRL-u opowiada Anna Sulińska – autorka książki „Olimpijki”.
Mary Beard wzywa do zmiany całego systemu społecznego, który całymi wiekami był budowany w oparciu o męskie spojrzenie na rzeczywistość. Musimy zjednoczyć się jako kobiety i zdefiniować, co jest kobiecym punktem widzenia.
W dokumencie najważniejsza jest prawda – reżyserka filmu „Over the limit” Marta Prus opowiada o władczości, skrytości i sportowych ambicjach oraz o różnicach między Wschodem a Zachodem.
Wydawałoby się, że zasada ne bis in idem, zgodnie z którą nie można za to samo przestępstwo karać dwa razy, ma zastosowanie również w putinowskiej Rosji – wszak mówi o tym zarówno konstytucja FR, kodeks karny, jak i kodeks naruszeń administracyjnych. Okazuje się jednak, że akty sobie, a praktyka sobie – szczególnie tuż po mundialu, gdy reżimowi mało kto patrzy na ręce.
Z punktu widzenia kobiet, teoretycznie dużo się w futbolu zmienia – mamy kobiece ligi i kobiece drużyny narodowe. Kobiety od lat mają też możliwość sędziować w meczach. Jest tylko jeden problem – wszystko to nadal odbywa się na piłkarskich peryferiach. Ale to tylko kwestia czasu.
Wyobraźmy sobie piramidę, na której szczycie siedzi Putin – a społeczeństwo świętuje wokół niego. Tak jak olimpiada w Soczi, piłkarskie mistrzostwa stanowią bardzo drogi prezent dla niego samego.
„W Kaliningradzie stadion postawiono w bagnistym miejscu, które przed wojną Niemcy uznali za niezdatne do zabudowy. Władze rosyjskie postanowiły wysłać tam tysiące ciężarówek z piaskiem, który miał osuszyć ziemię i ją ustabilizować. […] Mamy teraz stadiony i kilka centrów biznesowych dookoła. To tyle”, mówi rosyjski ekonomista.
„Współcześni piłkarze wolą słyszeć raczej dobre niż prawdziwe rzeczy. Nie chcą rozumieć tego świata, całej branży, skąd się bierze prawdziwy sukces. […] Tu zauważyłem punkty styczne w mojej karierze w świecie piłkarskim i moim krótkim epizodzie parlamentarnym, bo rozmowy z piłkarzami przypominają te z wyborcami”, mówi były piłkarz i menedżer Roberta Lewandowskiego.
Czy rzeczywiście nowoczesny sport jest niczym więcej niż tylko skomercjalizowaną wydmuszką? A może jednak w sportowej grze z kapitalizmem można ugrać coś dla siebie?
Świat się zmienia, kobiety odnoszą fantastyczne sukcesy w polityce, sporcie, literaturze, a my tracimy energię na zastanawianie się, czy karmienie w miejscu publicznym jest nieprzyzwoite.
W sporcie, tak samo jak w polityce czy na rynku pracy, reguły gry są dla kobiet nieco mniej korzystne.
Czy mała popularność pięciokrotnie nominowanego do Oskara filmu „Foxcatcher” wynika ze zbyt wysokich wymagań, jakie reżyser stawia widzom? Bennett Miller wyciąga ze świata sportu lęki, wyczerpanie, osobliwą bliskość trenera i zawodnika, tworząc obraz nieatrakcyjny i męczący – ale przenikliwy i mocny.