Jak wyjść poza dominację wzroku w doświadczaniu sztuki? Czy można stworzyć język, który w pełni odda percepcję węchową? Jak stworzyć bibliotekę zapachów? To niektóre z wyzwań, które postawiła przed sobą norweska artystka i badaczka.
Od odmiany patriotyzmu przez wszystkie przypadki wielu robi się słabo. Tak było też z artystami, których łączy dekada, w której się urodzili, sposób wychowania do „polskości” i lista tego, jak powinni przeżywać swoją tożsamość. Ale dlaczego? – pytają i od razu przechodzą do działania.
Ukrytym kontekstem wypowiedzi zawartych w „Wielogłosie…” są kontrowersje, które wywołują prace artystyczne w rodzaju „Berka” Artura Żmijewskiego. Jednak problem wolności sztuki to tylko połowa zagadnienia. Znacznie ważniejsza wydaje się dziś odpowiedź na inne pytanie: jak sprawić, by za kilkadziesiąt lat „Berek” Żmijewskiego nadal bulwersował?
Na dobiegającej końca wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie można obejrzeć ponad setkę zdjęć Beksińskiego. Czy malarzowi udało się przekazać za pomocą medium fotografii coś, czego nie mógł wyrazić innymi środkami?
To nie z niego zrobiono bohatera literackiego, to raczej człowiek, który potraktował siebie serio i tak został bohaterem jakiejś sztuki. Dlaczego zatem miałby martwić się o koniec? – Wojciech Albiński kreśli portret Oskara Dawickiego.
Zawsze na tych obrazach Baśki, czy w każdym jednym mieście, które odwiedzę, będę widział lekki nalot złości, mgiełkę, że trzeba bronić swojego, a swoje lepsze i wyższe, bronić każdym jednym trikiem umysłu, do którego można się tylko uczciwie przyznać, ale nie zrezygnować, bo jak – Wojciech Albiński kreśli portret Basi Bańdy.
To najprzyjemniejsza rzecz w życiu, pomyśleć, że nie ma głębi. Że jest tylko to, co widać. Wojciech Albiński kreśli portret Tymka Borowskiego.
Bogacka – jak to powiedział o niej inny malarz: Olga Boznańska tego pokolenia – kiedyś w jednej chwili, przestała pić; potem przestała malować tak jak jej pokolenie chciałoby siebie widzieć, w końcu zrobiła to, co jest największym wykroczeniem przeciwko życiu. Odmówiła regularnych sesji dla magazynów kobiecych.
Dotąd, przez jej sztukę, miałem Joannę Rajkowską za kogoś agresywnego, pewnego siebie, spodziewałem się, że wie, gdzie skierować pięść, jakie wykrzyczeć hasło, choć robiły to za nią jej projekty, otwarte, a jednak wskazujące winę, coś nieukojonego w nas wszystkich. Myliłem się.
Norman Leto otrzymał właśnie Paszport „Polityki”. Ale kim jest? Co go napędza? Wojciech Albiński szuka odpowiedzi.
Zuzanna Bartoszek i Wojciech Bąkowski, bohaterowie filmu Rondudy, przez samego reżysera są nazywani ludźmi przyszłości. Czy jednak w historii jednej z najbardziej ekscentrycznych par polskiego świata sztuki odbija się rzeczywiście to, co nas czeka?
Zobaczymy tu rodzinę z Warszawy, która uciekła w Bieszczady, kibuce i fabryki współczesnej Polski. Pustoła nie opowiada nam jednak o kapitalizmie, który kazał ludziom porzucić domy, ani o wolnym rynku, który wypędził ludzi z kibuców. Mówi o samej melancholii trwania.
Fiński kandydat do Oscara portretuje jednego z najbardziej kontrowersyjnych artystów gejowskich XX w. Rysownik Touko Laaksonen przelewał na papier jednak nie tylko swoje erotyczne fascynacje, ale i lęki, co udało się świetnie uchwycić Dome Karuskiemu.
Kilka lat temu Piotr Łakomy pozastawiał wolne miejsca parkingowe w Poznaniu śmieciami – starym styropianem, kijkiem, skrzynką na piwo. Zgrzebnymi, wariackimi obiektami, bzdurami w gruncie rzeczy, próbował uderzyć w molocha – nasz zabiegany, konsumencki świat.
W tym roku po raz pierwszy na taką skalę malarstwo „popularne” z Konga wkroczyło do europejskich muzeów sztuki współczesnej, zdobywając szerokie uznanie. Kolekcja prof. Bogumiła Jewsiewickiego, wystawiona w BOZAR w Brukseli i Garage Museum w Moskwie, czyni sztukę afrykańskiego kraju jeszcze bardziej rozpoznawalną na świecie.