Jak wyjść poza dominację wzroku w doświadczaniu sztuki? Czy można stworzyć język, który w pełni odda percepcję węchową? Jak stworzyć bibliotekę zapachów? To niektóre z wyzwań, które postawiła przed sobą norweska artystka i badaczka.
Szanowni Państwo! Polacy dobrze wiedzą, że gdy wybucha wojna, trzeba ratować… dzieła sztuki. Do naszego kraju wrócił zaledwie niewielki procent kolekcji zrabowanych z muzeów, galerii, kościołów, pałaców, dworów. A były one rabowane przez wieki, ostatnio na wielką skalę w czasie drugiej wojny światowej. Straty są kolosalne, dziura po nich nie do zapełnienia. Również w 2022 […]
„Widzę w Ukrainie olbrzymi renesans rysunku. W czasie wojny, kiedy trudno o miejsce do pracy i dostęp do materiałów, rysunki i szkice dają możliwość łatwiejszego wyrażenia swojej wizji. Powstaje oczywiście także wiele fotografii, jednak natłok drastycznych obrazów może powodować znieczulicę. Rysunek sugeruje intymną, szczerą odpowiedź na bieżące wydarzenia – stąd olbrzymia popularność takich prac w mediach społecznościowych” – mówi ukraińska kuratorka sztuki Alisa Łożkina.
Szerokim echem odbiły się niedawne słowa Olgi Tokarczuk o czytelnikach i literaturze. Czy rzeczywiście warte są tej skali oburzenia, czy może noblistka po prostu powiedziała prawdę? O tym, a także o samym „Empuzjonie” (bez spoilerów) dyskutują Karolina Felberg, Piotr Kieżun i Jarosław Kuisz.
Niewiele mamy dziś na świecie zabytków tak niezwykłych i tajemniczych, jak Tkanina z Bayeux. Jest to pas lnianego płótna mierzący ponad 68 metrów długości, który przetrwał prawie tysiąc lat. Nie zostało ono przez ten czas spalone, pocięte na kawałki ani zjedzone przez gryzonie. Właściwie nie wiemy też, czym było. Ozdobą czy rodzajem politycznego „komiksu”?
Czy przyglądając się wystawie przedmiotów codziennego użytku, możemy zerwać z elitaryzmem jaki przypisano pojęciu sztuki?
W sztuce dążenia do pokoju często przedstawiane są poprzez obrazy wojny i przemocy jak na przykład w „Guernice” Picassa. Jak sztuka wpływała na kształtowanie tożsamości i świadomości społeczeństw w obliczu wojen? O tym Jarosław Kuisz rozmawia ze znakomitym polskim malarzem i rysownikiem Jarosławem Modzelewskim, którego monograficzną wystawę można oglądać w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski.
Figes snuje opowieść o europejskich elitach kulturowych w drugiej połowie XIX wieku. To świat, który wprawdzie zdaje sobie już sprawę z własnego uzależnienia od kapitału i jego przepływów, lecz mimo to wciąż jeszcze zachowuje umiejętność przejmowania się niematerialnymi aspektami własnego istnienia. Z dobrego samopoczucia tamtych czasów nie zostało nam dziś właściwie nic.
Szanowni Państwo! We współczesnej Polsce około 40 procent obywateli jest mieszkańcami wsi. Tymczasem stałym problemem mediów centralnych, które wydawane są w Warszawie czy Krakowie, jest nieproporcjonalnie mała reprezentacja tematów związanych z wsią. W konsekwencji nasze wyobrażenia na jej temat często opierają się bardziej na mitach niż na rzetelnej wiedzy. Od niedawna usiłuje się przywrócić pamięć […]
Antybohaterem „Eleutherii” jest Wiktor, postać odmawiająca odgrywania ról społecznych, które stanowią o przynależności pojedynczego człowieka do ludzkiej gromady. Nieustannie krąży on wokół nierozstrzygalnego problemu – jak przestać być „człowiekiem społecznym”, nie przestając być człowiekiem?
Artyści zbyt często traktowali wieś jako miejsce egzotycznej lub archaicznej Inności. Zamiast tego potrzebujemy sztuki, w której punktem wyjścia staje się lokalna kultura – rzeczywistość danego miejsca.
Teatr jako wyspa otwartości na innego, akceptacji artystycznego eksperymentu i wielokulturowości działający w środku warmińskiej wsi. Tak pokrótce można opisać zainspirowany praktykami Grotowskiego Teatr Węgajty. Zapiski Wacława Sobaszka to pasjonujące świadectwo jego powstawania i artystycznej działalności.
„Niszczenie pomników konfederatów w USA jest sposobem na to, aby powiedzieć, że żyjemy w czasach przełomu. Ustrój pozostaje ten sam, ale jednak potrzeba zmiany jest wyczuwalna – ulice wypełniły się tłumami, w powietrzu była ogromna energia. To przypomnienie, że panuje już nowy porządek, który szuka widocznej symboliki”, mówi historyczka sztuki.
Agnieszka Dauksza nie tylko ze znawstwem pisze o życiu i twórczości Marii Jaremy, ale również bogato ilustruje tło obyczajowo-historyczne epoki. Z zachowanych archiwaliów Jarema wyłania się jako liderka, inspiratorka, magnes przyciągający i spajający ze sobą różnych artystów kilku pokoleń krakowskiej awangardy.
Zapewniwszy sobie prawo do samotności i luksusu, Rilke mógł spokojnie pisać tysiące listów. Często rozwijał w nich refleksje na temat idealnych relacji międzyludzkich. Gdy czyta się jego rady, trudno pozbyć się wrażenia egzystencjalnej hochsztaplerki w wykonaniu niezwykłego „Wujka Dobra Rada”.