W nowym spektaklu wystawianym w Teatrze Polskim w Podziemiu Krystian Lupa przygląda się tekstom Lorki i Coetzeego po to, żeby opowiedzieć o samotności i mijaniu się w relacjach.
Czy film może prześwietlić proces wyłaniania się literackiego arcydzieła? Roberto Andò zagląda za kulisy powstania awangardowej sztuki włoskiego noblisty Luigiego Pirandella.
Najnowszy spektakl flamandzkiego reżysera to tragedia rodzinna rozgrywająca się w zachodniej kulturze nadmiaru. Znakomita gra aktorska staje się tu metaforą życia w późnym kapitalizmie.
„Rohtko” Łukasza Twarkowskiego, spektakle Katarzyny Minkowskiej czy ustanowienie Nagrody Dramaturgicznej im. Tadeusza Różewicza? Karolina Felberg podsumowuje najważniejsze teatralne wydarzenia 2022 roku – a także największe rozczarowania.
Jak zareagował ukraiński teatr na wybuch wojny? Czy proces przygotowywania spektaklu może uzdrawiać z traum – także tych wyniesionych z prywatnych wojen ze światem pełnym uprzedzeń?
„Spektakl «Odpowiedzialność» został stworzony po to, abyśmy uświadomili sobie, że po pierwsze, na naszej granicy umierają ludzie, a po drugie, że w części państwa zaistniał poza konstytucyjny autorytaryzm” – mówi Michał Zadara w rozmowie z Jarosławem Kuiszem.
Najnowsza edycja festiwalu wyróżniała się różnorodnością inscenizacji „Burzy” oraz dominacją teatru tańca. Po raz kolejny można było natomiast doświadczyć w Gdańsku energii tak charakterystycznej dla szekspirowskich z ducha miast Północy Europy.
Najnowszy spektakl Krystiana Lupy to ponad sześciogodzinne rozliczanie sie z mitami kontrkultury. Zabrakło w nim jednak najważniejszej idei, wobec której buntownicy skapitulowali: bezinteresowności.
„Dziady” zrealizowane przez Pawła Passiniego i Wolnych Kupałowców to swoista autoterapia ludu straumatyzowanego przez historię niesprawiedliwości. „Nastia” w reżyserii Jury Dzivakou to natomiast rozprawa z mitem „rosyjskiej duszy”.
Czy „Dziady” powinny dyżurnie obsługiwać wszelkie narodowe traumy? Najnowsza inscenizacja dramatu Mickiewicza afirmuje rewolucyjny potencjał współczesnej jednostki, nie jest jednak wolna od publicystycznych uproszczeń.
Karolina Wigura i Katarzyna Kasia rozmawiają z Pawłem Sztarbowskim, wicedyrektorem warszawskiego Teatru Powszechnego o wyjątkowym zainteresowaniu rządów PiS-u kulturą, o tym, czy teatr powinien się wtrącać. A także o #MeToo w polskim teatrze.
Wędrowny teatr przedmiotu to nie tylko połączenie sztuki lalkarskiej z rzeźbą, ale także przykład twórczych inicjatyw znakomicie rozwijających się na obrzeżach zinstytucjonalizowanego obiegu kultury.
Antybohaterem „Eleutherii” jest Wiktor, postać odmawiająca odgrywania ról społecznych, które stanowią o przynależności pojedynczego człowieka do ludzkiej gromady. Nieustannie krąży on wokół nierozstrzygalnego problemu – jak przestać być „człowiekiem społecznym”, nie przestając być człowiekiem?
Teatr jako wyspa otwartości na innego, akceptacji artystycznego eksperymentu i wielokulturowości działający w środku warmińskiej wsi. Tak pokrótce można opisać zainspirowany praktykami Grotowskiego Teatr Węgajty. Zapiski Wacława Sobaszka to pasjonujące świadectwo jego powstawania i artystycznej działalności.
Jego debiutancka autobiograficzna powieść stała się we Francji jednocześnie skandalem i sukcesem. Édouard Louis odsłonił w niej biedę, a jednocześnie homofobię i skłonność do przemocy robotniczego środowiska, z którego wyrósł. Tę historię wykluczonych, którzy jednocześnie wykluczają odmiennych od siebie, przeniosła właśnie na deski teatru Anna Smolar.