„Wolna” to głośna autobiograficzna opowieść Lei Ypi, wykładowczyni filozofii politycznej w London School of Economics. Autorka z wnikliwością i humorem opisuje dorastanie w przechodzącej transformację Albanii i próby zrozumienia, co tak naprawdę oznacza być wolnym.
Akcja „Depeche Mode” rozgrywa się w ciągu kilku czerwcowych dni 1993 roku. Jej bohaterowie to studenci, którzy trawią dni na piciu, paleniu i włóczeniu się bez celu. Pewnego dnia znika ich kolega. Jego poszukiwania rozpoczną serię dziwnych spotkań – od teoretyka „pochuizmu”, przez generalską córkę punkówę, po redaktora mitomana – i staną się kanwą opowieści o ukraińskiej kontrkulturze i pogrążonym w postsowieckim chaosie kraju.
Pod koniec lat pięćdziesiątych cała rodzina Itzhaka Goldberga wyemigrowała z Polski do Izraela. W drugiej części autobiograficznego eseju autor opisuje trudne doświadczenia ocalałych z Holokaustu w nowym żydowskim państwie oraz powrót do Polski w czasach transformacji.
Po wybuchu drugiej wojny światowej rodzice Itzhaka Goldberga stracili wszystko, jego matka ledwo przeżyła Auschwitz. Po wojnie ojciec zaangażował się w budowę komunizmu. Pod koniec lat pięćdziesiątych cała rodzina przeniosła się do Izraela. Publikujemy pierwszą część autobiograficznego eseju o żydowskiej tożsamości, komunizmie, Izraelu, współczesnej Polsce i bolesnych rozliczeniach z przeszłością.
Liberalizm traktuje o sytuacji człowieka w świecie, we wspólnocie i dotyczy organizacji politycznej państwa, a nie tylko gospodarki, do czego został sprowadzony w Polsce. Timothy Garton Ash próbuje unowocześnić liberalizm. Zintegrować elementy, które były krytykowane zarówno ze strony konserwatywnej, jak i lewicowej.
Zapraszamy do kolejnego odcinka z serii rozmów o doświadczeniu „dzieci transformacji”. Tym razem redaktor naczelny „Kultury Liberalnej” Jarosław Kuisz rozmawia z dziennikarką radia TOK FM Karoliną Lewicką o przyczynach politycznej słabości jej pokolenia.
W kolejnym odcinku „Prawa do niuansu” Jarosław Kuisz kontynuuje swój cykl rozmów o pokoleniu dzieci transformacji. Gościnią jest Paulina Wilk, dziennikarka, reportażystka i autorka między innymi książki „Znaki szczególne” – prywatnego zapisu dorastania w czasie demokratycznych przemian.
Szanowni Państwo! Pokolenie czterdziestolatków ze wszystkich pokoleń, które zastała transformacja ustrojowa i gospodarcza Polski, jest najmniej widzialne. Nie ma za sobą legendy walki o demokrację, czy choćby starań o stabilne życie w czasie trudnego PRL-u, jak jego rodzice. Dzieci transformacji, które w latach dziewięćdziesiątych chodziły do szkoły, nie wniosły do wolnej Polski wielkich zasług, nie […]
Moje pokolenie dostało w latach dziewięćdziesiątych „list z Hogwartu”. Weszłyśmy jako dzieci do świata, którego nie znałyśmy ani my, ani nasi rodzice. Cóż więc mogłyśmy zrobić? Oczywiście: uczyć się. Dźwigamy, jak Hermiona, torby wypełnione książkami, jednak nie doceniamy własnej pracy i zdolności, boimy się, że świat nas zdemaskuje.
„Zachowajmy walkę starszych pokoleń w muzeum odzyskanej niepodległości i odwróćmy się w stronę przyszłości z naszym własnym doświadczeniem. Innym, ale nie gorszym. Proponuję, abyśmy odważyli się mówić własnym głosem, a nie ciągle słuchać tego, co suflują nam dużo starsi koledzy” – mówi pisarka i felietonistka Anna Dziewit-Meller w rozmowie z Jarosławem Kuiszem.
W kolejnym odcinku „Prawa do niuansu” wracamy do wspomnień z czasów transformacji i rozmowy o tym, jak budować narrację o ostatnich trzydziestu latach. Jarosław Kuisz rozmawia ze znakomitą gościnią, Anną Dziewit-Meller.
Szanowni Państwo! A co, jeśli rok 1989 przestanie być rokiem definiującym współczesną Polskę? Politycy, budując swoją ofertę dla społeczeństwa, powinni brać pod uwagę pokolenie, dla którego przełomem był pierwszy McDonald’s w mieście, a nie obecność przedstawicieli dawnej demokratycznej opozycji w sejmie i rządzie. Sprawę komplikuje jednak fakt, że owi politycy własne kariery budowali w większości […]
Nagle słyszymy nową tonację, kogoś, kto chce uczciwie opowiedzieć o swoim doświadczeniu i wychodzi poza dominujące narracje, którymi steruje zawsze jakiś „-izm”, nacjonalizm, postkomunistyczny liberalizm, lewicowość. Dzięki temu dzieci transformacji mogą nieco inaczej dostrzegać jasne i ciemne strony historii, a także współczesnej rzeczywistości.
„Pamiętam, mam jakieś osiemnaście lat, stoję u mamy w pracy i wiem, że to miejsce zaraz upadnie. Że upada wszystko dookoła. Wiem o «dziurze Bauca», wiem, że jest bardzo źle, i myślę, że już zawsze tak będzie. Żyję osiemnaście lat i od samego początku zawsze jest źle, zawsze jest bezrobocie” – opowiada Piotr Witwicki, autor książki „Znikająca Polska”.
„W latach mojej wczesnej młodości w telewizjach, w gazetach mówiono: skończył się komunizm, trzeba zrobić reformy, wejść do NATO i do Unii Europejskiej, zbudować autostradę. Dzisiaj już doszliśmy tam, gdzie mieliśmy dojść, i jako społeczeństwo musimy w doroślejszy sposób zadać sobie pytanie, co dalej” – mówi filozof i pisarz, autor książki „Pamiętam”, Piotr Stankiewicz.