W historii III RP było wiele gorących konfliktów politycznych – o Okrągły Stół, lustrację, transformację, konstytucję, aborcję, kościół. Jednak jeszcze nigdy nie było konfliktów, których sednem byłoby to, czy fundamentalne instytucje państwowe mają prawo działać albo są legalne. Teraz to się dzieje. I to wtedy, gdy Rosja jest coraz silniejsza, a Ameryka niepewna.
Lepszy jest system polityczny, w którym medium może zablokować konto prezydenta, niż system, w którym władza może zablokować niezależne media.
Ostatni raz wrogom demokracji udało się wedrzeć do Kapitolu w 1814 roku, kiedy brytyjskie wojska maszerowały ulicami Waszyngtonu. Tym razem do szturmu nawoływał prezydent Stanów Zjednoczonych.
Koronawirus wytworzył nową agendę polityczną i nowe emocje. Trump przegrał wybory, ale istnieją trendy, które pozwalają mu dalej podważać amerykańską demokrację – takie jak gniew. W kolejnych miesiącach gniew będzie działać tak, jak w przypadku Black Lives Matter i protestów w obronie praw kobiet: wystarczy jedna iskra, żeby zapłonął wielki ogień.
W ciągu ostatniego tygodnia eskalacja wzajemnej wrogości między Chinami i Stanami Zjednoczonymi gwałtownie przyspieszyła. Powodem są zbliżające się listopadowe wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych.
„Uważam, że w ostatnim tygodniu w Stanach Zjednoczonych uczyniony został kolejny krok na drodze do pełnego autorytaryzmu” – mówi amerykański profesor nauk politycznych Jeffrey C. Isaac.
Mało realistyczne podejście dominowało w Unii przez dziesięciolecia – choć Unia była siłą rzeczy projektem geopolitycznym, jej elita widziała w niej głównie projekt gospodarczy. To się zmienia.
Gdy zastanawiamy się nad źródłami populizmu, jesteśmy skłonni zwracać uwagę albo na problemy uniwersalne, albo lokalne – ale rzadko na jedne i drugie. Lewica widzi więc głównie rynek i światowy kapitalizm, a liberałowie widzą głównie PiS.
„To bardzo ważne, aby zaznaczyć, że nie możemy odpuścić tak zwanej polityki tożsamości. Nie możemy dać sobie spokoju z kwestią nierówności ze względu na kolor skóry czy płeć. Ale musimy uzupełnić politykę tożsamości o coś więcej”, mówi amerykański filozof Michael Walzer.
Nie widać rychłego zakończenia kryzysu w Zatoce Perskiej. Sytuację, która wymyka się spod kontroli Stanów Zjednoczonych i zaczyna zagrażać amerykańskim interesom w regionie, sprawnie rozgrywa Iran. I wygrywa.
W piątek odbędą się najważniejsze w historii Islamskiej Republiki Iranu wybory prezydenckie. Przez ostatnich kilka miesięcy wydawało się, że reelekcja prozachodniego Hasana Rouhaniego jest pewna, lecz irańska rzeczywistość polityczna jak zwykle okazała się zaskakująca.
Szanowni Państwo, Prawo i Sprawiedliwość po objęciu władzy zapowiadało rewolucję w polityce zagranicznej. Oskarżało przy tym swoich poprzedników o nieudolność, brak kompetencji, służalczość wobec Brukseli i Berlina, a nawet celowe działanie wbrew narodowemu interesowi. Obecny szef służby zagranicznej w wywiadzie dla niemieckiego „Bilda” stwierdził, że „poprzedni rząd realizował określony lewicowy program […] Nowej mieszanki kultur […]
„Dla mnie polskość to nie są mesjanistyczne majaki o nurzaniu się we krwi patriotów. Nie chodzi o to, żeby zostawić po sobie biało-czerwoną flagę łopoczącą na kupie gruzu. Stać nas na patriotyzm, który zamiast niszczyć, buduje”, mówi były szef MSZ.
W ostatnim czasie nie da się uciec od polityki – zwłaszcza amerykańskiej. Tym bardziej, jeśli przy okazji czyta się amerykańską powieść. I to na dodatek Wielką Amerykańską Powieść. W zaledwie trzy lata po publikacji krytycy i czytelnicy uznali bowiem za taką „Syna” Philippa Meyera. Nie bez kozery.
Z punktu widzenia republikańskiego establishmentu stała się rzecz niewyobrażalna – choć wszystkie znaki na niebie i ziemi zapowiadały, że tak właśnie będzie.