Kto nie rozmawiał z Pawłem Śpiewakiem, nie do końca miał szanse doświadczyć charyzmy, która w piśmie ulegała pewnemu stonowaniu. Zapamiętam go zawadiacko uśmiechniętego, prowokacyjnie zaczepnego, przekonanego o tym, że nieustanne zadawanie pytań sobie i światu to nasz psi obowiązek.
85 lat temu władze polskich uczelni zaczęły wprowadzać getta ławkowe – zinstytucjonalizowaną formę dyskryminacji studentów pochodzenia żydowskiego. 22–23 listopada 2022 roku na Uniwersytecie Warszawskim odbędzie się konferencja naukowa, a jednocześnie upamiętnienie tych wydarzeń, tak długo spychanych do nie-pamięci.
„Tęgie głowy” to swoista „księga przyjaciół” autora, wśród których są postacie takiego formatu, jak Irena Sendlerowa czy Jan Józef Lipski. Problem w tym, że Michał Głowiński po manichejsku przeciwstawia je tym złym – koniunkturalistom, cynikom, średniakom i cwaniakom – pomijając wszelkie odcienie szarości. W dwóch czy trzech portretach ten schemat uchodziłby uwadze, ale już w kilkudziesięciu szkicach składa się na zbyt uproszczoną wizję dziejów polskiej humanistyki.
„Miał styl skondensowany, precyzyjny, do bólu analityczny, ale jednocześnie wciągający czytelnika w elokwentną narrację. Jego «Historia Polski w XX wieku» jest do dzisiaj najlepiej sprzedającą się za granicą książką naukową polskiego autora”, pisze Robert Traba o Włodzimierzu Borodzieju. We wrześniu ten jeden z najbardziej znanych polskich historyków obchodziłby swoje 65. urodziny.
Ze znajomymi podjęliśmy rywalizację dotyczącą najbardziej absurdalnego sposobu przeprowadzania uniwersyteckich zajęć wychowania fizycznego. Początkowo pierwsze miejsce zajął mój przyjaciel studiujący na jednej z najlepszych polskich uczelni technicznych w Polsce. Swój udział na zajęciach jogi potwierdzał cotygodniową wiadomością e-mail do prowadzącego.
Jest rzeczą niezrozumiałą, że wystąpienie Leszka Jażdżewskiego przed wykładem Donalda Tuska na UW odebrano jako bezpardonowy atak na Kościół. W rzeczywistości była to bowiem krytyka opozycji i próba nakreślenia politycznej roli dla samego Tuska. Uderzenie w Kościół miało jedynie sprawić, że o wystąpieniu zrobi się głośno.
Wystąpienie Tuska z 3 maja dobrze oddaje sytuację po stronie opozycyjnej. Forma sugerowała, że dzieje się coś bardzo ważnego – treść wyrażała lęk, że opozycji brakuje energii, że może zabraknąć sił do zwycięstwa.
Wtorkowy poranek na Uniwersytecie Warszawskim powitał protest studentów i pracowników naukowych domagających się odrzucenia projektu ustawy 2.0 Jarosława Gowina reformującej sposób działania uczelni wyższych. Około trzydziestu strajkujących zajęło wychodzący na kampus główny balkon Pałacu Kazimierzowskiego, w którym mieści się między innymi rektorat, i wywiesiło z niego banery z hasłami „Samorządność naszą bronią”, „Żądamy demokratyzacji uczelni” i „Nie oddamy autonomii”.
W 1930 roku John Maynard Keynes przekonywał, że około roku 2015 powinien nadejść czas, kiedy kapitalizm pozwoli nam zaspokoić wszystkie nasze potrzeby, a tydzień pracy spadnie do 10 lub nawet 5 godzin. Dlaczego zatem pracujemy coraz więcej?
8 marca, w dniu upamiętniającym 50. rocznicę protestów na Uniwersytecie Warszawskim, polski rząd przedstawił swoją oficjalną linię: wydarzenia z roku 1968 to „ogólnopolski ruch społeczny przeciwko komunizmowi”, który został zmiażdżony przez „komunistów”, odwołujących się do nagannego antysemityzmu.
Siła dzisiejszych walk o historię w Polsce fascynuje. Ma ona wiele przyczyn, a wśród nich także tę, że przeszłość, w tym Marzec ‘68, jest alfabetem współczesnych polemik. W rocznicę Marca, na Uniwersytecie Warszawskim odbyły się nawet dwie odrębne konferencje, przy czym kluczem do ich rozróżnienia był ewidentnie współczesny podział polityczny. To jest spór o legitymację do rządu dusz – i do rządzenia.
Szanowni Państwo! Ponad dwa lata, które upłynęły od ostatnich wyborów parlamentarnych, pokazały, że zdolność przewidywania politycznych konsekwencji swoich działań nie należy do najmocniejszych stron polskiego rządu. Echa wywołanego przez ustawę o IPN-ie kryzysu w stosunkach polsko-żydowskich jeszcze do końca nie wybrzmiały. Tymczasem przed nami kolejne wydarzenia, które mogą ten kryzys na nowo rozniecić. Obchody Marca […]
Odpowiedzialność za Marzec ponoszą przywódcy PZPR. Jednak ci, którzy wygnali z kraju kilkanaście tysięcy Polaków, też byli Polakami. Byli nimi również aktywiści partyjni, urzędnicy i zwykli pracownicy, przekonani komuniści i bezideowi konformiści, polujący na czarownice na zebraniach i składający donosy.
Jak opowiedzieć o wydarzeniach Marca 1968 dzisiejszym studentom? W jaki sposób zdać sprawę, żeby pokazać tragedię tamtych dni? Jak uświadomić, że konsekwencje Marca polska nauka ponosi do dzisiaj? Jak wytłumaczyć, co to znaczy, że wyrosłam na Marcu, że wychowałam się w jego cieniu?
Po śmierci wybitnego socjologa publikujemy wspomnienia jego uczniów, współpracowników i przyjaciół.