Czarno-biały świat surrealistycznych widziadeł. Brzytwa Buñuela. Abstrakcyjne obrazy zderzone ze zbliżeniem na to, co biologiczne. „Tylda” to „światłoczuły”, poetycki debiut Amelii Żywczak skupiony przede wszystkim na zmyśle wzroku, oku, patrzeniu.
Nonsens zdaje się być dla wielu artystów najbardziej „sensowną” odpowiedzią na pytania dręczące ludzkość: kim jesteśmy? Kim są inni? Jakie są granice poznania? Jakie tajemnice kryje w sobie język? Poezja Edwarda Leara jest tego najlepszym przykładem.
Tomasz Różycki, uhonorowany właśnie Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej, to nie tylko poeta. W tym roku nakładem Wydawnictwa Czarne ukazała się jego druga powieść. O tej epopei pewnego PRL-owskiego bloku z wielkiej płyty, polskich wadach i zaletach oraz różnicach między pisaniem poezji i prozy w rozmowie z Anną Wyrwik opowiada autor.
Anna Augustyniak w najnowszych wierszach zapuszcza się w mroczne czeluści lat czterdziestych XX wieku, opowiada intymną historię spędzania ciąży, a przede wszystkim daje świadectwo kobiecej kondycji we współczesnym świecie. Doświadczenie tej ostatniej jest przede wszystkim cielesne.
„Czas wojny pozostawia wyraźny rys. Jednym z nich jest w moim przekonaniu potrzeba pisania inaczej. Choćby miało się to zacząć od wewnętrznego imperatywu «chcę pisać brzydko», jak niedawno powiedziała mi ukraińska poetka”. O ukraińskiej poezji czasu wojny z Krzysztofem Czyżewskim, animatorem kultury, poetą i eseistą, współtwórcą Ośrodka „Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” w Sejnach, rozmawia Krzysztof Renik.
Ideą przyświecającą nowemu przekładowi haiku było – jak się wolno domyślać, patrząc na szlachetną biel kolejnych kartek – pozostawienie czytających sam na sam z poezją, bez jakichkolwiek objaśnień. Skutki takiego podejścia są poważne.
jest noc / patrzę w okno tej kartki papieru / i jakbym śnił / co widzę / muszę tylko naostrzyć ołówek / i śnić dalej / o tym jak spada z agendy / narodowo-katolicka Polska
Poetka, aktorka, autorka jednego z pierwszych łagrowych świadectw. Postać nieprzeciętna, porównywana przez jej współczesnych do Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Dziś jej twórczość przypomina Anna Piwkowska – autorka wyboru wierszy oraz biografii Beaty Obertyńskiej.
Emily Dickinson wolała wnikliwie obserwować rzeczywistość z bezpiecznego dystansu niż w niej aktywnie uczestniczyć. To jednak nie wystarczyłoby do uczynienia z niej pierwszej poetki amerykańskiej XIX stulecia. Trzeba było przynajmniej jeszcze jednego składnika – niepokoju.
Jeden z ostatnich tomów poetyckich Reznikoffa nosi tytuł „Holocaust” i składa się z autentycznych wypowiedzi sprawców Zagłady. Tom ten do dziś zbija z tropu, lecz może właśnie w nim ukryty jest klucz do zrozumienia twórczości Reznikoffa. Pod jego zadumanym, łagodnym spokojem tkwi lęk przed integralną potwornością tego świata.
„Kobiety w «Bosorce» nie dochodzą bezpośrednio do głosu, ale mówią właśnie przez obrazy. Mówią silnym głosem, nie są ofiarami, są pewne siebie, groźne. Jak teraz, kiedy mówimy rządzącym «wy***lać»”. O swojej książce, łemkowskiej tożsamości, historycznych traumach i sile kobiet opowiada Katarzyna Szweda.
„Feuillets d’Hypnos” to zbiór krótkich not i aforyzmów René Chara, który powstał w okresie niemieckiej okupacji. To właśnie w nich francuski poeta postawił jedno z najważniejszych politycznych pytań epoki przełomu: jak zachować ducha braterstwa i politycznej wolności, który zrodził się w wyjątkowym czasie wojny? I czy w ogóle jest to możliwe?
Zginęła tragicznie zanim jej talent rozkwitł na dobre. Dziś jej postać i poezja są odkrywane na nowo. O Zuzannie Ginczance nadal jednak wiemy zaskakująco niewiele. Izolda Kiec zbiera fakty, ale też stara się wyjaśnić to, co w przypadku tej poetki niewyjaśnialne – znaleźć przyczyny jej nieszczęśliwych miłości i domniemanej samotności.
Poezja Garcíi Lorki słabo nadaje się do uksiążkowienia. Jego wiersze nie tyle nawet obrazują, ile raczej ewokują. Są przeznaczone nie dla umysłu odbiorcy, lecz dla jego wyobraźni i zmysłów. To dlatego próby spolszczenia jego wierszy bywają karkołomne.