Wypadki, klęski naturalne, protesty i polityczne rozruchy – te na pozór niepowiązane ze sobą zjawiska w oczach chińskiej administracji należą do wspólnej kategorii „nagłych wydarzeń”. I jako takie spotykają się z podobnym schematem reakcji władz, w którym priorytetem niekoniecznie jest to, czego moglibyśmy się spodziewać.
Ojczyzna w chińskich podręcznikach jest wszechobejmująca – to nie tylko kraj, to także moje miasto, moja wieś, mój dom, pandy, pięć tysięcy lat historii, pierogi jiaozi, terakotowa armia, cztery wielkie wynalazki czy Komunistyczna Partia Chin. Nie ma tu miejsca na jakąkolwiek krytykę lub wątpliwości.
Dziennikarstwo w Chinach jest jak ślizganie się po marcowym lodzie. Łatwo wpaść do przerębli, a jeszcze łatwiej usłyszeć trzask pękającej kariery zawodowej. Ale partia-matka rzuca koło ratunkowe – wytyczne ministerstwa prawdy, tfu, wydziału propagandy.
Proces Bo Xilaia, zawierający wszystkie niezbędne elementy do przykucia uwagi w postaci pieniędzy, seksu i przemocy, zdecydowanie wysunął się na prowadzenie w kategorii bieżące wiadomości z Chin i przysłonił inne, mniej widowiskowe, ale równie ciekawe wydarzenia.
Katarzyna Sarek Cudzoziemcy na cenzurowanym Biedna Melissa Chan, dziennikarka Al-Jazeery, którą ostatnio z impetem wyrzucono z Chin, chyba jednak nie zasłużyła na miano „cudzoziemskiej dziwki”. Podobnie jak inni zamieszkujący Chiny obcokrajowcy niekoniecznie są „zagranicznymi śmieciami”, a ich codzienny grafik nie obejmuje „przemytu ludzi i molestowania niewinnych Chinek” bądź „zbierania danych i przekazywania ich Japonii, Korei, […]