Szanowni Państwo, do głównego nurtu polskiej polityki dobija się przemoc. Wcześniej krążyła po marginesach. Dziś domaga się swojego miejsca w bardziej eksponowanym miejscu. Wbrew pozorom tradycje naszego życia publicznego to nie sielanka. Za moment będziemy obchodzić niechlubną 90. rocznicę zamordowania prezydenta RP. A tymczasem… 11 listopada na ulicach Warszawy doszło do zamieszek. Cała Polska zobaczyła […]
Sztuka Maurizia Cattelana jest dla odbiorcy wyzwaniem. Stawia pytanie o związek etyczności i estetyki w dziele artystycznym – ale jest w niej jeszcze coś trzeciego, rodzaj drapieżnej prawdy o ludzkiej egzystencji i jej niechybnym końcu.
Prowokacja w potocznym rozumieniu jątrzenia, czy próby wywołania w odbiorcy wyłącznie silnej emocjonalnej reakcji, nie ma żadnego wymiaru moralnego. Natomiast w znaczeniu takim, jakie podpowiada nam sztuka, element moralny jest obecny.
Przede wszystkim, nie widzialam realizacji Cattelana. Nie widziałam też Próżnej od wielu lat. Po demontażu Dotleniacza i „rewitalizacji” Placu Grzybowskiego przestalam tam chodzić. Próżna w mojej pamięci pozostała miejscem dogłębnie tragicznym.
Pytanie o granice prowokacji wydaje się przedawnione. Te granice zostały dawno przekroczone i zniwelowane. Prowokacja artystyczna – pojmowana przez surrealistów, czy sytuacjonistów jako gest wolności, wywrotowy, wyraźny, szokujący – została sprzedana do reklamy. Stała się normą, podobnie jak słowo „zszokowany”. Już Pasolini i Bunuel, wielcy artyści prowokatorzy XX wieku, uważali, że wszystko, co przekracza normy, […]
Dawno temu poetka pisała „A któż to jest ten mały dzidziuś w kaftaniku? / Toż to mały Adolfek, syn państwa Hitlerów! / Może wyrośnie na doktora praw? / Albo będzie tenorem w operze wiedeńskiej?” Wiersz Pierwsza fotografia Hitlera jednak uszedł jakoś uwadze publiczności.
Rozmowa z Iwonem Zmyślonym, autorem katalogu towarzyszącego wystawie Maurizio Cattelana
Jak się okazało po czasie, jedynymi ofiarami trotylu zostało szefostwo „Rzeczpospolitej”. Za nim, rykoszetem, cała redakcja „Uważam Rze” – wraz ze zwolnionym redaktorem naczelnym.
„Na klawikorcie już wtenczas wcale nieźle grałam – wspominała przed omal dwustu laty Aleksandra Tarczewska – śpiewałam bardzo przyjemnie, jednego i drugiego nauczyła mnie kochana Mama; nie chcąc, abym zaniedbała muzykę, […] wzięła mi metra ze wsi sąsiedniej Wiskitek”[1].