Szanowni Państwo, co w Polsce XXI wieku oznacza wolność? Przez dwa stulecia mówiono: „za wolność waszą i naszą”. A dziś? O czyją wolność chodzi – pojedynczych ludzi, rynków, firm, narodów? Czy ma być ona wartością absolutną, czy też niekiedy należy podporządkować ją innym celom? I, przede wszystkim, jak powinniśmy ją rozumieć? W wydanym niedawno, opasłym […]
W sobotę byliśmy świadkami dwóch spektakli politycznych PO i PiS – dwóch odmiennych diagnoz dotyczących obecnego stanu Polski oraz sposobów jej naprawy. Z przemówień Donalda Tuska i Jarosława Kaczyńskiego nie dowiedzieliśmy się niczego, o czym liderzy partii wcześniej by nie mówili albo czego nie mieli już w swoich programach. Oba wystąpienia były po prostu rozczarowujące.
W środę premier Donald Tusk dokonał od dawna zapowiadanej i oczekiwanej rekonstrukcji rządu. Doczekaliśmy się prezentacji nowych ministrów i ich krótkich zapowiedzi, jak prowadzić będą swoje przyszłe resorty. Można było wyczytać, że w polityce gabinetu nic się zasadniczo nie zmieni.
Czy niezawodna para detektywów z książek Mariana Orłonia rozwiąże kryminalne zagadki Miasteczka? W przygodach Ambrożego Noska i wiernego Kuby znajdziecie mrożące krew w żyłach zwroty akcji, błyskotliwe riposty i mroczny cień czarnej brody…
Stanisław Mackiewicz był Polakiem pochodzącym z Kresów, który do tego częściowo wychował się w Rosji i to nie byle gdzie, tylko w samiutkim Sankt Petersburgu. Do końca życia, mimo sporej niechęci do tego kraju o charakterze politycznym, pozostawał człowiekiem głęboko przywiązanym do dorobku rosyjskiej kultury, a zwłaszcza literatury.
Na chyba najpiękniejszej fotografii Le Corbusiera nagi starzec, niby święty Hieronim z płócien dawnych mistrzów, siedzi pochylony nad zagraconym biurkiem. Łokieć opiera na blacie, w dłoni (jakby lekko uniesionej i zamierzającej się do gestu) trzyma rysik. Na ścianie w tle wiszą rysunki i szkice. Wśród nich – emblematyczna otwarta dłoń. Rembrandtowski światłocień pracowni, kratownica okna przywodząca na myśl perspektywiczne narzędzia renesansu, rachityczne ramiona artysty (zagadkowe, bo przecież Le Corbusier dużo pływał) – wszystkie te elementy wypychają fotografie poza sferę oficjalnej ikonografii architekta.