Wielokrotnie spotykałem się z opinią, że pokolenie osób urodzonych albo dorastających już po roku ‘89 może nie doceniać owoców transformacji systemowej. Zdążyliśmy się przyzwyczaić do tego, że półki sklepowe są pełne, wybory regularne i uczciwe, a granice otwarte. To nie oznacza, że przestaliśmy doceniać dokonania starszego pokolenia. Ale chcemy iść dalej.
Na naszych oczach w gruzy wali się państwowość największego z naszych sąsiadów. Mnożące się analizy za słabość Ukrainy – obok zbójeckiej i agresywnej polityki Rosji – obwiniają samych Ukraińców, którzy przez dwie dekady po odzyskaniu niepodległości daremnie szukali pomysłu na własne państwo. Ale czy my sami, ćwierć wieku po transformacji, jesteśmy w stanie powiedzieć, jakim krajem jest dziś Polska?
Relacja prosto z Krymu. Krzysztof Renik opisuje ostatnie wydarzenia na Ukrainie.
Zbliża się sezon wakacyjny. Firmy turystyczne nerwowo rozsyłają katalogi, szukając klientów gdzie popadnie. Kuszą egzotyką, obrazami rajskiego ogrodu, twarzami uśmiechniętych gospodarzy i pyszczkami dzikich zwierzątek. Czas safari nastał!
Deklaracja niepodległości to tylko jeden z kroków, jakie podjęła Rada Najwyższa Krymu na drodze przyłączenia półwyspu do Federacji Rosyjskiej. Ekonomiści zastanawiają się natomiast, kto więcej straci na wprowadzeniu sankcji wobec Rosji.
Pożegnanie Jerzego Treli i Anny Polony ze Starym Teatrem w Krakowie znaczy więcej niż protesty widzów na spektaklu „Do Damaszku” w reżyserii Jana Klaty. Zrywa się ciągłość, upada tradycja. Rozumiana nie jako bezprzykładne oddawanie hołdów przeszłym pokoleniom, ale jako żywy dialog.
Jacek Żakowski komentuje dla „Kultury Liberalnej” sytuację na Krymie i polemizuje z autorami tekstu „Syci Polacy patrzą na Ukrainę?”.
Szanowni Państwo, „Ciężarówka była moim najwspanialszym liberalnym doświadczeniem!” – stwierdził kiedyś z entuzjazmem Jan Krzysztof Bielecki. Były premier RP wspominał, w jaki sposób zakładanie własnych firm, w tym wypadku transportowych, odmieniało ludzi w latach 80. ubiegłego wieku: „Kiedy wszystko było jego, własne, stał się zupełnie innym człowiekiem”, opowiadał o swoim wspólniku. Ten opis dziś wydaje […]
„Nie ma nic gorszego niż wychodzenie z inicjatywami, które są z góry skazane na porażkę. To dobre dla męczenników, a nie dla ludzi, którzy chcą zarządzać procesami.” – mówi były premier.
Świat „Detektywa” jest światem, w którym dokonała się bezpardonowa katastrofa, dissipatio humani generis – całkowite, absolutne „rozsypanie gatunku ludzkiego”, o jakim mówią nam apokaliptyczne rozdziały świętych ksiąg. I któremu z pomocą przyjść może tylko mesjasz.
Opowieść o trzystu Spartanach w wykonaniu Zacka Snydera z pewnością nie zachęca do miłości i tolerancji, utrwala raczej stare stereotypy i tworzy nowe. Kiedy rosyjscy kibice wywiesili na swojej trybunie wielki baner z podobizną Dymitra Pożarskiego i napisem „This is Russia” podczas Euro 2012 w Warszawie, nawiązywali właśnie do Termopil Snydera.
Cesare Pavese stworzył swoją własną, odrębną formę wiersza; wsłuchując się w siebie, odtworzył swój wewnętrzny rytm. Tworzył wiersze-opowieści („poesia-racconto”) – pisane prostym, potocznym językiem, nieraz mocno zakorzenionym w piemonckim dialekcie.
Ujęcie migracji afrykańskiej w reportażach Stefano Libertiego i Klausa Brinkbäumera – mimo odmiennych strategii reporterskich – prowadzi do wspólnej, pesymistycznej diagnozy: marnotrawienia niebywałego ludzkiego potencjału migrantów oraz braku zadowalających, systemowych rozwiązań dla ich tragedii.
Wznowiona biografia Józefa Piłsudskiego może być przyczynkiem do debaty na temat tej wieloznacznej postaci.
Nie rozwiązuje problemów, ale ich szuka. Karmi się refleksją, wyposażony w krytyczne oko. Zadaje pytania, prowokuje dyskusje. Nie chełpi się warsztatem, używa go jako narzędzia. Tak samo, jak i humoru, fikcji, retorycznych figur, paralelnych światów… Dizajn spekulatywny. Nie obchodzi go, jaki świat jest, ale jaki mógłby być.