Dobra przestrzeń miejska to przestrzeń dla wszystkich. To twierdzenie niby oczywiste i niewymagające powtarzania. Jednak sposób w jaki projektuje się obecnie place czy ulice zdradza, że nie wszyscy o nim pamiętają, a podziały społeczne dają o sobie znać nawet w tej najmniejszej formie architektury.
Polska religijność zwykle nie wykracza poza poziom dewocjonaliów z przykościelnego sklepu. Może dlatego tak łatwo się z nią utożsamić: nie trzeba myśleć, tylko na hasło rzucić kamieniem. Kto pierwszy rzuci, ten ma rację.
Jaki jest polityczny bilans niedawnych podróży Władimira Putina? Wydaje się, że pozytywny, mimo ostatnich tragedii, związanych przecież z działaniami rosyjskich władz. W sumie więc sukces. Czy osiągnięty dzięki sile prezydenta, czy przez niemoc globalnej opinii publicznej?
Dlaczego państwo polskie nie respektuje przepisów, które samo ustanowiło? Ten problem to wypadkowa braku konsekwencji w działaniach państwowych instytucji oraz paradoksalnego zbiegu oportunizmu, fundamentalizmu i braku wyobraźni społecznej.
Wobec codziennie wybuchających konfliktów i szybkich przemian w różnych państwach świata zapomina się o wydarzeniach sprzed kilku lat. Tak jest w przypadku Birmy, wciąż rozdartej wewnętrznie – etnicznie i religijnie. Jakie są dziś jej szanse na zbudowanie demokratycznego ładu i powstrzymanie rozlewu braterskiej krwi?
Piłkarskie mistrzostwa świata to, jak powszechnie wiadomo, wydarzenie nie tylko sportowe, ale i polityczne. Dlatego też ograniczanie grona bohaterów niedawno zakończonego finału mundialu do Maria Götzego, którego gol pozbawił Argentyńczyków marzeń o tytule, byłoby niesprawiedliwe.
Emocjonalna debata w kwestii działań i zaniechań prof. Bogdana Chazana zmierza na utarte drogi awantury między zwolennikami i przeciwnikami dopuszczalności aborcji. To bardzo wygodne dla wszystkich uczestników tego rytualnego konfliktu: obie strony mogą potwierdzić „słuszność” swoich racji i podbudować wartość polityczno-moralnego ego. A największym wygranym tej batalii zdaje się sam Chazan.
Sprawa profesora Chazana sprowokowała mnie do kilku uwag natury filozoficznej lub teologicznej – pisze filozof i historyk idei, Marcin Król.
Janusz Korwin-Mikke wyraźnie nie panuje nad rękoma. Nie dość, że spoliczkował europosła PO, to okazuje się, że jakiś czas temu dał klapsa Katarzynie Piekarskiej z SLD. Jakkolwiek informacje te brzmią kuriozalnie, powody takiego zachowania są jednak poważne. Korwin-Mikke nie musi wprowadzać monarchii, aby niszczyć demokrację. Już teraz zaraża ją nihilizmem – choć sam twierdzi, że policzkując politycznego rywala, przywraca życiu publicznemu honor.
Szanowni Państwo, w ubiegłym tygodniu zdymisjonowano dyrektora warszawskiego Szpitala im. Świętej Rodziny, profesora Bogdana Chazana. W obliczu „zderzenia cywilizacji życia i śmierci”, które zdominowało działy opinii i komentarzy, sama dymisja wydaje się ledwie epizodem. O co tak naprawdę walczą uczestnicy sporu? O prawa pacjenta, legalność aborcji, klauzulę sumienia, deklarację wiary, dobre imię lekarza, a może […]
Gwałtowna dyskusja wokół tzw. sprawy profesora Bogdana Chazana czyni nas zakładnikami najłatwiej dostępnej narracji. Zasadnicze występujące w niej hasło, mówiące o kulturowej – a wedle niektórych także etycznej – wojnie trawiącej Polskę, wzbudza moralną panikę. W istocie jednak jest dla wszystkich wygodne.
Dla ochrony sumienia lekarza i praw pacjenta niepotrzebna jest zmiana prawa. Wystarczy konsekwentnie egzekwować to już istniejące, przekonuje Ewa Łętowska.
Bogdan Chazan wywołał medialną burzę, gdy w imię obrony własnego sumienia złamał prawo i spowodował cierpienie pacjentki. Czy miał prawo skorzystać z klauzuli sumienia? Tak, miał – jako indywidualny lekarz, ale nie jako dyrektor szpitala, bo instytucja, za którą odpowiada, musi wywiązać się z podpisanego z NFZ kontraktu.
Publiczne losy profesora Bogdana Chazana są znaczące przede wszystkim jako element całego łańcucha tarć społecznych. Stanowią wynik zderzenia dwóch modeli światopoglądowych i argumentacyjnych, które określam konwencjonalnie jako „prawicowość” i „lewicowość” – pisze psycholożka, członkini Laboratorium „Więzi”.
przełożył Adam Wodnicki