Z końcem kwietnia 638 r. padła broniona przez Bizantyńczyków Jerozolima i do miasta wkroczyły arabskie wojska. Trzynaście stuleci później, 23 października 1983 r., kierowcy dwóch ciężarówek w Bejrucie wysadzili się w powietrze, zabijając trzystu amerykańskich i francuskich żołnierzy. Choć trudno w to uwierzyć, w oczach Pawła Lisickiego te dwa wydarzenia niewiele się różnią.
Ostatnia debata o in vitro w Senacie pełna była odniesień do sumienia religijnego. Marszałek Senatu został skrytykowany przez portale katolickie za prowadzenie „wojny z Kościołem katolickim” – czyli, innymi słowy, za przypomnienie, że suwerenem w myśl Konstytucji nie jest Konferencja Episkopatu Polski, lecz Naród. Po raz kolejny uświadomiliśmy sobie, jak wielką rolę w naszej polityce odgrywa sacrum.
„Zmiana” birmańskiej konstytucji jest kolejną fikcją. Od lat wszelkie „zmiany” polegają na tym, że opozycji pozwala się na reglamentowany sprzeciw, a wojskowi przebierają się już w nie w mundur, ale w garnitur.
To pytanie wydawać się może absurdalne. Jednak pod nim kryje się zastanawiający trend w światowej architekturze, który za moment z pewnością znajdzie swoich akolitów nad Wisłą.
Warszawscy radni Prawa i Sprawiedliwości zgłosili propozycję zmiany patronów 10 stołecznych ulic. Choć takie zmiany bywają uzasadnione, przy tej wyraźnie zabrakło namysłu.
Szanowni Państwo, „Obawiam się osób wyznających islam” – z tym twierdzeniem zgadza się 58 proc. z nas, twierdzą autorzy raportu na temat stosunku Polaków do imigrantów przygotowanego przez Fundację Afryka Inaczej. Taki sam odsetek przyznaje, że „imigranci z państw muzułmańskich stanowią zagrożenie terrorystyczne”. Tylko nieco ponad 30 proc. zaakceptowałoby imigranta z Bliskiego Wschodu jako nauczyciela […]
Czy Polacy są islamofobami? Jakie są przyczyny naszej niechęci do wyznawców islamu? Czy jest ona poparta czymś więcej niż stereotypami?
„W przypadku chrześcijan nawracanie przy użyciu miecza jest wypaczeniem, a w przypadku islamu mamy do czynienia z jego uprawnioną interpretacją” – twierdzi publicysta.
Często staję wobec pytania zdawanego mi mniej lub bardziej wprost: jak mogę pogodzić bycie Europejczykiem i bycie muzułmaninem? Za każdym razem, kiedy próbuję się jakoś odnieść do tego pytania, uświadamiam sobie, że samo sformułowanie tej opozycji jest dla mnie fałszywe i nie odpowiada mojej perspektywie.
Gałczyński jest poetą, którego wiersze znamy i lubimy. Rzadko się go jednak cytuje w literackich esejach czy intelektualnych sporach. Można odnieść wrażenie, że jest miłością wstydliwą, domową, jak namiętność do smalcu i kaszanki.
Dla Maylis de Kerangal napisanie „Reperować żywych” było sposobem na uporanie się ze śmiercią dwóch bliskich osób. Jest to także próba odpowiedzi na podstawowe pytania: co to znaczy umrzeć? co to znaczy żyć? gdzie leży granica medycznej ingerencji?
Jakie uczucia towarzyszą wyjmowaniu mózgu nieboszczyka ze słoja pełnego formaliny? Cóż, muszą być one zbliżone do wrażenia, jakie zostawia po sobie lektura opowiadań Zdzisława Beksińskiego.
Wystarczy mieć idée fixe, własny pomysł, autorski projekt i możliwość wykonania prototypu, a potem to opatentować. Oto recepta, jak zostać wynalazcą. Niekoniecznie zarazem recepta na sukces. Najbardziej absurdalne patenty doczekały się książki. Zabawnej i inspirującej!
Najnowsza część „Terminatora” to film niepozbawiony wad. Cóż jednak z tego, pyta w swojej recenzji autor „Katedry” i „Sztuki spadania”, jeśli dzięki niemu pod światowe strzechy trafia technologiczna osobliwość, a Arnold Schwarzenegger udowadnia, że jest legendą naszych czasów.
Dokumentalista spoglądający na społeczne patologie i ludzkie tragedie często staje przed dylematem: czy ma je tylko przedstawiać, czy powinien dążyć do ich naprawy. Jaką strategię przyjęła autorka filmu o ludziach skazanych na egzystencję na śmietnisku, tuż pod wielką europejską stolicą?