Trudno nie zazdrościć członkom i członkiniom Razem entuzjazmu, z jakim mówią o kolejnych inicjatywach podejmowanych przez ich partię. Jednak decyzje podjęte podczas dwóch niedawnych kongresów – statutowego w połowie marca i zwyczajnego w ostatni weekend – każą zastanowić się, czy „inna polityka” rzeczywiście jest możliwa.
To osobliwe, że rząd, który przez wszystkie przypadki odmienia słowo „demokracja”, akurat 12 maja składa kwiaty pod pomnikiem Józefa Piłsudskiego.
Równo tydzień temu, 4 maja, obchodzono na świecie 100. rocznicę urodzin zmarłej przed 10 laty Jane Jacobs. Fakt ten przeszedł w Polsce w zasadzie bez echa, mimo że wiele z tematów, które poruszała, jest wciąż aktualnych.
Trudno wyobrazić sobie, aby na tym etapie coś jeszcze mogło uratować prezydent Brazylii, Dilmę Rousseff. W najbliższą środę lub czwartek brazylijski senat zagłosuje w sprawie uruchomienia wobec niej procedury impeachmentu.
Szanowni Państwo! Deklarowanym celem nowej ustawy o działaniach antyterrorystycznych jest wzmocnienie mechanizmów koordynacji służb w walce z terroryzmem. Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego stanie się najważniejszą służbą specjalną odpowiedzialną za przeciwdziałanie terroryzmowi. Niejako przy okazji ustawa przyznaje jej szereg nowych uprawnień. Tryb prac nad projektem nie zachęca jednak obywateli do nadmiernego przyglądania się szczegółom: powstaje on w […]
Kiedy państwo przekracza cienką czerwoną linię w gromadzeniu danych? Czy także ci z nas, którzy uważają, że przed władzą nie mają nic do ukrycia, powinni się obawiać? Czy można skutecznie chronić społeczeństwo bez zbierania informacji na masową skalę? Jak sobie z tym radzą inne kraje, szczególnie te, w których częściej wybuchają bomby?
Władza, mając możliwość śledzenia wszystkich jak chce i kiedy chce, stawia obywateli w roli podejrzanych, a nie w roli suwerena i podmiotu praw. Takie państwo nie stoi na straży wolności, tylko traci zdolność do jej rzeczywistej ochrony.
Rząd uzasadnia wprowadzenie ustawy antyterrorystycznej koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa podczas szczytu NATO i Światowych Dni Młodzieży. Ale czy kontrowersyjne przepisy wprowadzone na kilka tygodni przed tymi wydarzeniami faktycznie zmniejszą zagrożenie?
Pakiet danych o nas, zebrany z różnych portali – już skonfrontowanych ze sobą – kosztuje kilka, kilkanaście, może kilkadziesiąt centów. To jest wartość naszego internetowego footprintu.
Kim są wykluczeni? Można ich określić jedną zbiorczą nazwą – „zniknięci”: „nikogo nie obchodzą, nikt się o nich nie upomina, gazetom szkoda szpalt na newsy o ich zaginięciu”. Domosławski umiał do nich dotrzeć i ich wysłuchać.
„Projekt: prawda” to książka-eksperyment, dlatego stosowne wydaje się, aby jej recenzja też była próbą. Oto na czym będzie polegała: jej autor, który do tej pory wolał się chować za tekstem, teraz spróbuje się ujawnić. Bo czyje wrażenia opisuje, jeśli nie swoje? A skoro „Projekt” to dwie książki w jednej, będzie to recenzja podwójna.
Czy tytułowy Alfred jest po prostu zagubionym, nierozgarniętym singlem bałaganiarzem, czy może już dotkniętą syndromem patologicznego zbieractwa chorą osobą? Czyli o tym, czego potrafi doszukać się dorosły w obrazkowej historyjce dla dzieci.
Czy kino dokumentalne może stać się narzędziem przebaczenia zbrodniarzom? Jaki użytek może zrobić reżyser z kłamstw swoich bohaterów? Joshua Oppenheimer, reżyser nominowanych do Oscara „Sceny zbrodni” oraz „Sceny ciszy” w rozmowie z Grzegorzem Brzozowskim.
Wojenna opowieść Rogalskiego swobodnie krąży wokół faktów i odrywa się od akademickiego rozumienia dziejów. Jednak cały urok filmowej wizji zabija wygładzenie narracji, w której zestawienie bohaterów polskiego i niemieckiego ociera się o pedanterię i przesadną poprawność historyczną.
Mimo tytułu, z pewnym nadużyciem odwołującym się do amerykańskiej wojny secesyjnej (w angielskiej wersji tytułu: Civil War), „Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów” nie jest epickim konfliktem o pryncypia, a raczej knajpianą bójką między rozemocjonowanymi facetami.