Problemu mowy nienawiści nie da się dziś zamieść pod dywan. Skala przemocy, jaka dotknęła społeczeństwa europejskie, zmusiła najważniejszych decydentów – Komisję Europejską i administratorów portali społecznościowych – do wypracowania standardów działań. Jak wygląda ich realizacja?
Unia Europejska po raz kolejny znajduje się na rozdrożu. Komisja Europejska przedstawiła scenariusze reform, mających wzmocnić Wspólnotę po Brexicie, a w tym roku odbędą się kluczowe dla przyszłości UE wybory w Niemczech i we Francji. Czy polski rząd jest przygotowany na nowe europejskie rozdanie?
Kto grozi Polsce? Nie, nie nacjonalistyczna przemoc, nie ONR, nie grożą jej nawet międzynarodowe korporacje, prawdziwa groza to… liberalne elity. Tak, liberalne elity. Tak przynajmniej wynika z wypowiedzi prawicowych intelektualistów.
Podnoszenie jakości przestrzeni publicznej w przyszłości nie będzie związane tylko i wyłącznie z dobrym zarządzaniem działkami należącymi do samorządów, ale z konieczności będzie wymagało odpowiedniego kształtowania jej przez deweloperów – co również powinno zmusić samorządy do stworzenia pewnych ram w tym zakresie.
Oburzenie na zmiany w prawie ochrony środowiska, które zezwalają na niemal nielimitowaną wycinkę drzew, to protest mniejszości. Polacy rżną, jak leci, często na wszelki wypadek, bo jeszcze nie nauczyli się żyć w mieście. Ustawa ma raczej ciche poparcie większości i jest kolejnym dowodem na niski poziom życia obywatelskiego w Polsce.
Szanowni Państwo, śmierć Zygmunta Baumana w początkach roku sprowokowała powrót dyskusji na temat jego wkładu w światową filozofię i socjologię. Wyrażane ponad granicami opinie koncentrowały się głównie wokół jego koncepcji płynnej nowoczesności, a także głośnej książki „Nowoczesność i Zagłada” wydanej w 1989 r. Zastanawiano się m.in., na ile proponowane przez niego koncepcje wciąż tłumaczą współczesne […]
Bauman stwierdzał, że chronicznym atrybutem „ponowoczesnego” stylu życia jest „niespójność, niekonsekwencja postępowania, fragmentaryzacja i epizodyczność rozmaitych sfer aktywności jednostek”. I, ku zgrozie konserwatywnej prawicy, przedstawiał charakterystykę czterech wzorów „ponowoczesnej” osobowości jako spacerowiczów, włóczęgów, turystów i graczy. Propozycje te znajdowały się na antypodach myślenia o społeczeństwie w kategoriach „bohaterów narodu” lub „zdrajców ojczyzny”.
„Całe jego myślenie wyrasta z jego doświadczeń w latach 40. Z rewolucji, w której uczestniczył, a która miała przez krew i przemoc stworzyć nowy świat. To była próba destrukcji fundamentalnej tożsamości ludzkiej w imię jakiegoś widma człowieka, o którym nic nie wiemy. I do tego wszystkiego nie miał odwagi autor «Płynnego lęku» się później przyznać, a jego interpretacje są w jakimś sensie kontynuacją dawnego stylu myślenia”.
Gdy myślę „Zygmunt Bauman”, myślę o figurze tłumacza i jego zadaniu, które jest zadaniem nieustannego przekładu z języka polityki na język praktyki i indywidualnego doświadczenia, z języka nauki na język działania zbiorowego, z języka socjologii na język mediów.
Jak dziś czytać Baumana? Krytycznie i całościowo. Bez zacietrzewienia, ale ze świadomością jego biograficznego uwikłania. I bez budowania mitologii – przez żadną ze stron.
Bohater najnowszego filmu Kennetha Lonergana wiedzie życie naznaczone traumą kolejnych strat. Opowieść o tragediach, które stały się jego udziałem, o naderwanych i odbudowywanych więzach rodzinnych, to jednocześnie obraz codzienności, w której również żałoba powinna móc znaleźć swoje miejsce.
„Listy” dużo mówią o różnicy postaw politycznych obu korespondentów. Obaj byli kontynuatorami pracy organicznej, jednak Giedroyc oczekiwał budowania monolitu wobec ideologicznego wroga, Kołakowski zaś wskazywał na doniosłość pluralizmu po stronie opozycji.
Jeżyk, bohater opowiadania Siergieja Kozłowa i animacji Jurija Norsztejna, to na Wschodzie postać kultowa. Ma nawet swój pomnik w Kijowie. Pozornie nieskomplikowana historia o filozoficznej głębi od ponad 40 lat zachwyca dzieci i dorosłych.
Warszawski występ Concerto Köln był jednym wielkim potknięciem, a dokładniej jego skutkiem – upadkiem. Już od pierwszych dźwięków uderzył nas bałagan intonacyjny i metryczny, wynikający z podejścia w stylu „nieważne, jakie dźwięki i kiedy; byle z pasją i wigorem”.