„Europa nie zagwarantuje niezależności polskiego wymiaru sprawiedliwości i nie naprawi tego, co już zepsuto. Ale jeżeli dojdzie do pozytywnego przełomu, to tylko na skutek synergii między bardzo silną presją wewnętrzną, czyli demonstracjami i postawą samych sędziów, a z drugiej strony bardzo silną presją z Europy”.
„Dziś każdy powinien być Klementyną Suchanow”, pisze w komentarzu dla „Gazety Wyborczej” Magdalena Środa. Ma być „zdeterminowany, bez strachu i przekonany, że albo teraz, albo nigdy”. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co to właściwie znaczy.
Ciężko jest wyjść poza ramy tego, co stanowi nasze najbliższe otoczenie. Czasem warto jednak choć na chwilę oderwać się od telewizji, radia czy komputera, które bombardują nas informacjami o tym, co dzieje się na Wiejskiej, i poobserwować kawałek przysłowiowej „reszty świata”. Zakończony właśnie Brave Festival we Wrocławiu to najlepszy tego przykład.
Liderzy Stanów Zjednoczonych oraz Iranu, prezydenci Donald Trump i Hasan Rouhani, wymienili kolejną serię wzajemnych pogróżek. Tym razem Rouhani, podczas wystąpienia telewizyjnego, zaapelował do Trumpa, by ten „nie igrał z ogonem lwa”, dodając, że „wojna z Teheranem będzie matką wszystkich wojen”. Trump odpowiedział gniewnym tweetem, którego capslockowa maniera błyskawicznie przysporzyła mu popularności.
Walczyliśmy o Europę bez granic: liberalną, swobodną, otwartą. Ale okazuje się, że jeżeli ludzie tracą poczucie bezpieczeństwa, odwracają się od haseł liberalnych, stawiają ład i spokój nawet ponad kiesę czy garnek i w ten sposób wpadają w ramiona polityków takich jak Orbán, Kaczyński czy Salvini. To politycy, którzy zarządzają strachem, kapitalizują go politycznie.
Film Bonhôte’a rozpoczyna kilkuminutowa scena ukazująca przepych i bogactwo projektów McQueena – siła tej historii leży jednak gdzie indziej. To opowieść o chłopaku, który całe życie musiał walczyć o stabilizację finansową, a potem życiową, chociaż tak naprawdę nie chciał spełnić warunków, które dyktował projektantom przemysł modowy. Za każdym razem, tworząc projekty bogate w konteksty historyczno-społeczne, […]
Nauczyłam się od ojca, że ten, kto posiada inteligencję bez rozumiejącego serca, przypomina mandaryna, który wszystko zamienia w suchy wiór”. O swoim ojcu Albercie Camusie, jego dziele i przyjaźniach opowiada „Kulturze Liberalnej” Catherine Camus.
Szanowni Państwo! Po niedawnym szczycie UE dotyczącym migracji w Brukseli kraje Grupy Wyszehradzkiej odtrąbiły sukces. We wspólnej deklaracji po spotkaniu ogłoszono, że przymusowej relokacji uchodźców nie będzie – co stanowi jednoznaczny triumf Viktora Orbána, który jako pierwszy jawnie przeciwstawiał się mechanizmowi forsowanemu przez kanclerz Angelę Merkel. Dyktat Brukseli, wydawałoby się niewzruszony jeszcze rok temu, załamał […]
„Nie grozi nam powrót do lat 30. XX wieku! Owszem, grozi nam to, że w przyszłości pojawią się podobne problemy. Ale właśnie dlatego potrzebujemy Europy, która uznaje suwerenność narodową, a jednocześnie jest narzędziem współpracy międzynarodowej i koordynacji działań w wielu dziedzinach – między innymi gospodarczych i wojskowych. I właśnie dlatego prawo do podejmowania decyzji politycznych powinno zostać przy państwach narodowych”, mówi brytyjski socjolog.
W powieściach Vargi co rusz natykamy się na portrety życiowych abnegatów, którzy mają nam do przekazania prostą prawdę: jest im już wszystko jedno, a świat jest przeraźliwie banalny. „Sonnenberg” to kolejne requiem dla indywidualistycznej kultury Zachodu. Wyjątkowo znajdziemy tu jednak nutę optymizmu.
„Polityka Orbána jest sprytna i stawia Węgry w znacznie lepszym położeniu niż Białoruś czy Rosję. Granice są otwarte, opozycja ma prawo demonstrować. Zachowały się więc resztki demokracji, nałożone jak bita śmietana na polityczną rzeczywistość”, mówi dziennikarz i autor politycznej biografii premiera Węgier.
Przed nami kolejny zbiór biografii dla dzieci, tym razem prezentujący osoby związane ze stolicą Polski. Mimo interesującej szaty graficznej i ciekawej treści, po lekturze „Warszawiaków” pozostaje pewien niedosyt.
Po takich wydarzeniach, jak festiwal Warsaw Summer Jazz Days, zwykle odczuwam lekki przesyt koncertowych wrażeń. Trudno by było inaczej, skoro w warszawskim klubie Stodoła każdego wieczoru, przez cztery dni grały co najmniej trzy składy, mające swój własny pomysł na muzykę.
„W świecie, w którym mamy do czynienia z bronią nuklearną w kosmosie i atakami cybernetycznymi, ubieranie chłopców w mundury, dawanie im karabinów, flagi i bieganie po lesie nie rozwiąże naszych problemów”, mówi politolog z Uniwersytetu Oksfordzkiego.