Film Tomasza i Marka Sekielskich wywołał ogromne zainteresowanie. O problemie pedofilii w Kościele katolickim i kryzysie tej instytucji w Polsce pisaliśmy wielokrotnie. Poniżej wybrane teksty.
„Premierzy urodzili się w Polsce, ale pracowali w partii. Więc myśleli o Polsce jak wszyscy Polacy. Po pracy” – pisze w nowej książce Robert Krasowski. Właśnie wydane „O demokracji w Polsce” to teoretyczne podsumowanie publikowanych w ostatnich latach trzech części politycznej historii III RP.
W marcu tego roku pojawiła się informacja o założeniach kolejnej reformy wymiaru sprawiedliwości opracowywanej przez Zbigniewa Ziobrę. Koncepcje zostały rytualnie skrytykowane przez opozycję, a także wielu prawników. Sęk jednak w tym, że propozycje resortu sprawiedliwości nie są jednoznacznie negatywne.
W filmie dokumentalnym o pedofilii w Kościele, Tomaszowi Sekielskiemu udało się uniknąć największego zagrożenia – zacietrzewienia czy radykalizmu, które pozwoliłyby łatwo zbyć jego pracę jako wyraz „antykościelnej histerii”. To bardzo dobrze, bo „Tylko nie mów nikomu” radykalizmu nie potrzebuje. Tu same fakty są wstrząsające.
Zwodnicza jest pozorna lekkość tego filmu, tak jak zwodnicza jest wielka kreacja Krystyny Jandy. Wielka aktorka prowadzi swoją postać z olśniewającą pewnością i dezynwolturą, rozkwita na ekranie, aby za chwilę przeżyć kronikę zaprogramowanego przez samą siebie upadku.
Nadal istnieją teatry operowe, którym zależy – nawet jeśli czasami popłyną z prądem i zaproszą do współpracy tego czy owego celebrytę. Ich postępowanie dowodzi, że nadal można robić znakomitą muzykę, a przy zatrudnianiu śpiewaków kierować się czymś więcej niż tylko obojętną, merkantylną kalkulacją. Do takich teatrów należy berlińska Deutsche Oper, w której mieliśmy niedawno okazję usłyszeć „Parsifala” i „Holendra tułacza”.
Roberto Saviano przeciwstawił się najpotężniejszej organizacji przestępczej we Włoszech. Czy jednak serial stworzony na podstawie jego reportażu przyczynia się do walki z przemocą, czy wręcz przeciwnie – powoduje, że staje się ona atrakcyjna?
Jest rzeczą niezrozumiałą, że wystąpienie Leszka Jażdżewskiego przed wykładem Donalda Tuska na UW odebrano jako bezpardonowy atak na Kościół. W rzeczywistości była to bowiem krytyka opozycji i próba nakreślenia politycznej roli dla samego Tuska. Uderzenie w Kościół miało jedynie sprawić, że o wystąpieniu zrobi się głośno.
Problem z „Sodomą” Martela polega na tym, że seksualnością księży chce tłumaczyć wszystkie zjawiska. Jeśli kogoś interesują ploteczki zza Spiżowej Bramy, to „Sodoma” jest lekturą dla niego. Ale będzie to niewielka pomoc w zrozumieniu kryzysów współczesnego Kościoła.
Szanowni Państwo! W ciągu ostatnich trzech lat poświęcono wiele czasu na dyskusje o wyborczych konsekwencjach wprowadzenia przez PiS programu Rodzina 500+. Zastanawiano się nad tym, do jakiego stopnia zapewnia on poparcie partii rządzącej. Mniej wrażliwi przedstawiciele środowisk opozycyjnych mówili, że partia Jarosława Kaczyńskiego kupuje w ten sposób głosy. Zastanawiano się także nad tym, w jaki […]
Na skutek transferów socjalnych dokonanych przez rząd PiS-u, w ciągu ostatnich trzech lat zmieniła się nie tylko polska polityka. Zmienia się także polskie społeczeństwo – z czego zdają sobie sprawę ludzie z różnych stron sporu politycznego. Brakuje im jednak dobrego określenia, by tę zmianę nazwać.
„Solidarności społecznej nie buduje się w ten sposób, że się bez przerwy o tym mówi. Buduje się tak, że pieniądze, które są pieniędzmi podatników, wydaje się sensownie, to znaczy tak, by było to zauważalne, uczciwe, kontrolowalne i przejrzyste”, mówi senator niezależny.
Częściej zdarza nam się czytać książki potomków ofiar niż oprawców. Reportaż Natalii Budzyńskiej należy do tych ostatnich. To nakreślony bez retuszy portret wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS skazanego za zamordowanie dzieci w obozie koncentracyjnym. W jego biografii przegląda się wielka historia o najbardziej szpetnym obliczu.
Polska klasa średnia haruje od rana do nocy, bo ma nadzieję na awans, przynależność do grupy, która ma lepsze życie. A teraz kiedy widzą osobę, która nie podejmuje takiego wysiłku, a może sobie pozwolić na bardzo podobny standard życia, który oni zdobyli dzięki swojej pracy, czują się oszukani”, mówi socjolożka z Polskiej Akademii Nauk.
„Piraci Oceanu Lodowego” Fridy Nilsson to mała wielka opowieść o strachu i odwadze, o poczuciu winy i znaczeniu poświęcenia. Mądrością zamkniętą w prostej fabule, przekazaną poetyckimi słowami przypomina nieco „Małego Księcia”.