Kilka lat temu Muszyński wrócił w rodzinne strony, kupił nietknięty pługiem odłóg i postawił dom. W ziemi rozpoznał żywioł, który mógł nie tylko obrabiać, ale też opisać. Tak powstał „Dom ojców” – proza poświęcona nie tylko współczesnym ludziom ziemi, ale także ich prehistorycznym przodkom. Ten zbiór opowieści to coś znacznie więcej niż literatura nurtu wiejskiego.
Kilkadziesiąt szczęśliwych lat, których doświadczyła cywilizacja Zachodu po drugiej wojnie światowej, nieuchronnie dobiegło końca. Jednym z fundamentów tego złotego wieku była próba zbudowania europejskiej wspólnoty od nowa, a to znaczyło przynajmniej częściowe „zapomnienie” jej historii. Ten proces był niezbędny, twierdzi w swojej ostatniej książce Marcin Król, ale ma też swoje katastrofalne skutki, które objawiają się dziś.
„Kochanka Wittgensteina” jest powieścią. Jest to powieść bez fabuły, bez akcji, bez wydarzeń. Marksonowi udało się jednak coś niezwykłego – mimo głębokiej „nieliterackości” swojej książki stworzył w niej bohaterkę (jedyną osobę pozostałą na Ziemi) o wiele bardziej żywą i realną od większości szeleszczących papierem postaci zaludniających sensacyjną prozę.
„Jasny gwint” Marcina Szczygielskiego to siódmy tom lubianego i cenionego fantastycznego cyklu powieściowego o dziesięcioletniej Majce wywodzącej się z czarowniczego rodu, w którym po kądzieli każda dziewczynka predestynowana jest do czarownictwa.
Amerykański reżyser po raz kolejny powołuje do życia własny, oryginalny świat: po wyprawach do nawiedzonej Nowej Anglii i na wyspę obłąkanych latarników przenosi nas do ciemnych wieków Europy, kiedy rodzą się mity i legendy.