Prawie czterdzieści funduszy celowych, wydających pieniądze poza ustawą budżetową, powoływanych kompulsywnie od czasu objęcia funkcji premiera przez Mateusza Morawieckiego, tworzy system „nowego państwa”, który pogrąża Polskę w coraz większym chaosie. Olbrzymie kwoty krążą po Polsce spięte w jeden mechanizm rządzenia poza tradycyjnym systemem.
Tylko o Bonapartem i Hitlerze napisano więcej prac niż o szesnastowiecznym władcy Filipie II. Głównie dlatego, że władał pierwszym imperium o zasięgu globalnym. Wartość biografii tego opętanego manią kontroli króla polega na ukazaniu przypadkowości, jaka przenika proces sprawowania władzy. Tylko w kiepskich filmach rządzenie wygląda tak, że jacyś ludzie pytają „szefie, to co robimy?”, a szef spokojnym, pewnym głosem wskazuje racjonalne rozwiązania.
To że organizacje pozarządowe zostały wykorzystane do politycznej nagonki, to jedno, ale że społeczeństwo obywatelskie ma się nie najlepiej, to drugie.
Piotr Kieżun Krokodyl, czyli anatomia władzy. O „Ministrze” Pierre’a Schöllera Polski tytuł tego filmu jest zwodniczy. Słowo „minister” kojarzy się z poważnym stanowiskiem. Minister to ktoś, kto bierze na siebie odpowiedzialność, podejmuje trudne decyzje, stawia czoła problemom wagi państwowej. Sylwetką powinien przypominać pana Bertin ze słynnego obrazu Ingres’a. Z uważnym spojrzeniem, lekko zaciśniętymi ustami, wysokim […]