O „Halce” Stanisława Moniuszki do libretta Włodzimierza Wolskiego napisano już naprawdę wiele i nic w tym dziwnego – jest to bodaj najpopularniejsza polska opera. Niemniej pewne aspekty tego dzieła pozostają nieznane, i to nie tylko szerszej publiczności, lecz także badaczom i muzykom.
Po latach posuchy w polskim kinie nieśmiało zaczynają się pojawiać produkcje musicalowe. O ile pierwsza z nich, „Córki dancingu” (2015), poprzez nietuzinkowy scenariusz i przebojowe piosenki dała olbrzymią nadzieję na progres, o tyle propozycja Agnieszki Glińskiej pozostawia niestety spory niesmak.
Jaką rolę w polskim teatrze odgrywają kobiety? Czy jest w nim w ogóle miejsce na perspektywę kobiecą i co właściwie miałoby wyróżniać takie spojrzenie? Co twórczość polskich artystek mówi o 25-leciu polskiej demokracji?
Do sprawy przyjdzie jeszcze wracać, gdy długo oczekiwany film Andrzeja Wajdy czwartego października trafi na ekrany kin w całej Polsce. Dziś zatem tylko kilka nie powiązanych ściśle ze sobą spostrzeżeń, narzucających się po ubiegłotygodniowym pokazie prasowym.
Doprawdy trudno się było tego spodziewać. Marcin Wrona, autor drapieżnie wadzących się ze współczesnością filmów „Moja krew” oraz „Chrzest”, sięgnął po najsłynniejszy dramat Gabrieli Zapolskiej. Choć może jednak sprzeczność jest tylko pozorna, bo stwierdzenie, że „Moralność pani Dulskiej” to literackie muzeum, lekturowy potworek, którym skutecznie straszy się szkolną młodzież, to nic więcej jak utarty komunał.
Jakub Karczewski „Pożegnania” w Power Poincie. O spektaklu Agnieszki Glińskiej – Przed wojną pociągi jeździły punktualnie – powiedział mi kiedyś na dworcu pewien starszy pan, kiedy nasz pociąg uparcie się spóźniał. – Wie pan, wtedy to w ogóle było lepiej. Ludzie byli dobrze wychowani, mówili staranną polszczyzną. Szkoda, że już tego nie ma – dodał. […]