12 maja 2008 roku o godzinie 14.28 w powiecie Wenchuan zaczęła trząść się ziemia. Niecałe dwie minuty wstrząsów brutalnie i dogłębnie zmieniły losy milionów mieszkańców tego górskiego regionu w Syczuanie.
Ojczyzna w chińskich podręcznikach jest wszechobejmująca – to nie tylko kraj, to także moje miasto, moja wieś, mój dom, pandy, pięć tysięcy lat historii, pierogi jiaozi, terakotowa armia, cztery wielkie wynalazki czy Komunistyczna Partia Chin. Nie ma tu miejsca na jakąkolwiek krytykę lub wątpliwości.
Artysta i dysydent: na ile role te się wykluczają, a na ile – dopełniają? Reżyser Andreas Johnsen w swoim najnowszym dokumencie „Podejrzany: Ai Weiwei” wskazuje, że mogą się one ściśle przeplatać. Jak jednak uprawiać wolną sztukę, będąc pod nieustanną kontrolą politycznego reżimu?
Jest artystą czy politykiem? Czy jego instalacje są prawdziwą sztuką? Kiedy wreszcie bukiet kwiatów zniknie z koszyka roweru stojącego przed jego pekińskim domem? O retrospektywie chińskiego artysty-dysydenta Ai Weiweia w Berlinie pisze Jagoda Engelbrecht.
Zgodnie z zapowiedziami na portalu „Na Temat Chin” pojawił się tekst Wojciecha Jakóbca pod tytułem „Gdzie jest pies pogrzebany?” będący odpowiedzią na mój krytyczny artykuł opublikowany na łamach „Kultury Liberalnej”. Tytuł to mocno zwodniczy, gdyż Jakóbiec nie zadał sobie trudu udzielenia rzeczowej odpowiedzi na zdecydowaną większość zarzutów, których przedmiotem były kategoryczne i moim zdaniem mijające się z prawdą twierdzenia, jakie przedstawił w swoim wcześniejszym komentarzu.
Karolina Wigura Ai Weiwei i chińskie ambicje Republiki Federalnej Bestie ryczą, obnażając zęby. Wąż syczy, szczur wytrzeszcza oczy. Dwanaście zwierzęcych głów z brązu, wysokich na cztery stopy i osadzonych dodatkowo na liczących sześć stóp prętach, tworzy imponujące półkole w samym środku fontanny Pulitzera w Nowym Jorku. […] Jest w nich coś beztroskiego. Na pyskach wszystkich […]