Szanowni Państwo! W powieści Milana Kundery „Nieznośna lekkość bytu” grupa zaangażowanych intelektualistów udaje się z Europy do Kambodży z misją pokojową. Wsiadają na pokład samolotu, lądują na obcym kontynencie, próbują przedostać się na miejsce wydarzeń, ale wkrótce rozlegają się strzały – w zetknięciu z rzeczywistością zawracają z drogi i szybko wracają do domu. Aktywizm zostaje […]
„Aktywizm zbyt często posługuje się rodzajem szantażu moralnego. W rezultacie nie jesteśmy w stanie mówić przekonująco, uwzględniając różnorodność odbiorców. W dodatku, gdyby BBC i CNN zaczęły zapraszać nas codziennie na swoje anteny, mówilibyśmy w sposób tak nudny, żargonowy, elitarny, że prawdopodobnie przyniosłoby to więcej złego niż dobrego”.
W nowym odcinku z cyklu „Polityczki” rozmawiamy z Wandą Nowicką – legendą walki o prawa kobiet, posłanką na Sejm, przewodniczącą Parlamentarnego Zespołu Praw Kobiet.
Walczymy o swoje podstawowe prawo do życia. Jednak nie wszystkie mamy w tej walce równe szanse. Bezpieczna młodość to przywilej. Aktywizm to przywilej. Smutek z powodu kryzysu klimatycznego to przywilej. Od 2015 roku, kiedy zostało podpisane porozumienie paryskie, na całym świecie zostało zabitych 1005 obrończyń i obrońców natury.
„Często nasze stanowisko jest absolutnie bagatelizowane. Niestety, w naszym społeczeństwie młodzież wciąż traktuje się lekceważąco. Jednak nasze działania często kończą się sukcesem. Byliśmy już na dwóch spotkaniach z Rafałem Trzaskowskim i między innymi dzięki nam w Warszawie odbędzie się panel klimatyczny”, mówi Anna Pawłowska z Młodzieżowego Strajku Klimatycznego.
Gdy w połowie XX w. protestowała przeciwko modernistycznym przemianom miasta, nikt nie zdawał sobie sprawy, że najważniejszą lekcję z jej dorobku będzie trzeba odrobić kilka dekad później. Jane Jacobs to ikona sprzeciwu wobec agresywnej, nieuwzględniającej ludzkich potrzeb urbanizacji.
Znaczenie ruchów miejskich ciągle nie maleje, zwłaszcza w sytuacji coraz większego „wypalenia” partii oraz atrofii mediów. Wręcz przeciwnie, miejscy aktywiści mogą i powinni coraz częściej inspirować i moderować debatę na temat miejskiej polityki.
Odbywające się od 1955 r. Documenta to jeden z najważniejszych światowych przeglądów sztuki współczesnej. Pierwsza połowa tegorocznej edycji, odbywająca się w Atenach, oferuje wizje nierzadko poruszające, nie potrafi jednak uniknąć wyraźnego schematyzmu.
Oscarowe dokumenty to sumienie Amerykańskiej Akademii Filmowej. Swój głos zyskują dzięki nim bohaterowie nieobecni w eskapistycznych fabułach. Aktualne i bliskie rzeczywistości sprawy – jak afera Snowdena – zyskują w nich wymiar niemal rewolucyjny: chodzi o to, by dzięki filmom zmieniać świat.
Młodzi ludzie nie tylko interesują się tym, jak wygląda przestrzeń wokół nich, ale uświadomili sobie, że mogą mieć na nią realny wpływ. Kończy się etap plotek kawiarnianych czy komentarzy w mediach społecznościowych. Weszliśmy na wyższy poziom zaangażowania, a czasem nawet brania odpowiedzialności za to zaangażowanie. Droga do poważnej polityki na poziomie lokalnym jest jednak jeszcze daleka.
Efekt ten powtarza się niemal zawsze, gdy wjeżdżam na Słowację. Przejazd przez niegdysiejsze, skądinąd moje ulubione, przejście w Jurgowie sprawia, że znajduję się w sercu Tatr – z urokliwym widokiem na te Wysokie, majestatyczne, końcem maja pocukrowane jeszcze śniegiem, Tatry. Przyroda jest tam imponującą, a przy tym cicha, spokojna, mniej przedeptana, jakby dziksza.
W Warszawie jest około 1000 miejskich pustostanów. To jednak zaledwie część wszystkich nieużytków, ponieważ liczba tych prywatnych i spółdzielczych nie jest znana. Może być ich mniej, ale może też być ich więcej. We współczesnych miastach przestrzeń to jedna z najbardziej istotnych kategorii, zaś dostęp do niej to jedna z najgorętszych kwestii.
Od jakiegoś czasu obserwuję debatę wokół idei inteligentnego miasta (smart city). Najpierw przetoczyła się ona w zachodnich mediach, ale niedawno zaczęła się wkradać także na polskie podwórko.
Ostatnio jeden z moich profesorów opowiedział mi następującą historię: pod koniec zajęć zadał studentom pytanie, czy wiedzą, gdzie w Warszawie jest Muranów.
Najpierw nic na nim nie było i mało kto się nim interesował. Potem przyszła artystka Joanna Rajkowska i zrobiła na jego terenie „Dotleniacz”. Nagle wszyscy sobie o nim przypomnieli i zaczęli myśleć nad tym, jak można by go przywrócić miastu.