„Istotą pracy rzetelnego tłumacza jest dbałość o to, aby to, co tłumaczy, brzmiało tak, jak gdyby napisał to sam autor, znając język, na który jego utwór ma być przełożony”. O pracy nad tłumaczeniami Sołżenicyna, Mandelsztama i Babla opowiada Jerzy Pomianowski.
Margarethe von Trotta swoim filmem o Arendt podejmuje temat zła, jednak stanowi on wyłącznie ilustrację, a nie jego objaśnienie. Zło w filmie personifikuje się w postać nazistowskiego urzędnika i to na jego fenomenie chciałbym się skupić.
Malarstwo Moniki Misztal jest zapisem obrazu świata w jednym z jego najwcześniejszych stadiów. Trzeba tu zadać pytanie o źródła wyobraźni malarskiej: nie tylko Moniki Misztal, lecz wyobraźni malarskiej w ogóle.
Zdecydowałem się na odpowiedź Andrzejowi Serafinowi z kilku powodów. Jego komentarz to próba przeniknięcia malarskiego temperamentu Moniki Misztal w oparciu o aleatoryzm, przypadkowość subiektywnych wyborów. Zresztą, Serafin nawet domagał się odpowiedzi: posiłkując się pojęciami fraktalu i liczb urojonych, wywołał rezonans, trafił we wspólny nam obu punkt zainteresowań i preferencji.
Andrzej Serafin Nieznośna rzeczywistość Wydawać by się mogło, że wszyscy pragniemy nieśmiertelności, przekroczenia ograniczeń doczesności. Kiedy jednak pojawia się taka możliwość, bynajmniej się do niej nie rwiemy. Napięcie pomiędzy skończoną egzystencją człowieka i nieskończoną potęgą jego wyobraźni – wraz z karkołomną próbą jego przezwyciężenia– stanowi ramy ostatniego obrazu Ari Folmana, adaptacji „Kongresu futurologicznego” Stanisława Lema. […]
Paweł Masłowski Melanż z Platonem „Spolszczanie Platona to nie problem jakiejś elitarnej grupy specjalistów czy snobów – to być albo nie być polszczyzny i polskiej kultury. Bez ustawicznej pracy nad przekładaniem wybitnych autorów literatury klasycznej język polski traci źródło swojej witalności i skazany jest na skarlenie” – pisze Paweł Masłowski w omówieniu najnowszego przekładu „Uczty” […]
Krzysztof Łapiński „Uczta”, czyli polskie dialogi z Platonem W języku polskim ciągle brakuje przekładów Platona, które plasowałyby się gdzieś pomiędzy „egalitaryzmem” Witwickiego a „elitarnością” Zwolskiego. Czy tłumaczenie „Uczty” autorstwa Andrzeja Serafina wypełnia tę lukę? Jaką stylistykę przybiera? Do jakiego czytelnika się zwraca? W dwudziestym wieku powstały dwa diametralnie różne tłumaczenia „Uczty” na język polski. Pierwsze […]