W „Gniazdku dudków” Ashbery i Schuyler pokazują figę wszystkim poważnie nastawionym czytelnikom (oczekującym choćby śladowego napięcia fabularnego), badaczom (badającym sensy i znaczenia tekstu), krytykom (krytykującym je) oraz teoretykom literatury (teoretyzującym o nich). W taki sposób roztacza się dwuznaczny wdzięk ich utworów.
Łukasz Wróbel Słowa i obrazy Poezja Pounda czytana dzisiaj stawia m.in. kwestię źródeł poetyckiego obrazu, a także odpowiedzialności poety – oczywiście wobec odbiorców, świata, ale przede wszystkim wobec własnej wewnętrznej wizji, najbardziej prywatnego głosu. W opublikowanym 8 marca 1931 roku dziesiątym numerze „Wiadomości Literackich” Stanisław Helsztyński, pisząc o „dwóch dezerterach kultury amerykańskiej”, po raz pierwszy […]
Łukasz Wróbel John Ashbery albo o niemożliwości alegorii Z czego zrobiona jest poezja? Jak konstruuje się narrację? Wreszcie, kim jest pisarz? John Ashbery w wydanej przez Biuro Literackie książce poetyckiej „Cztery poematy” nie udziela odpowiedzi na te pytania, on je inscenizuje. Roland Barthes powiadał, że pisarz to ktoś, kto ma problem z językiem, kto morduje […]