Paweł Majewski Las Ateński Teatry operowe przestają być najważniejszymi miejscami, w których wystawia się i ogląda spektakle operowe. Ich funkcję przejmują stopniowo wnętrza planowane pierwotnie dla innych celów – teatry aktorskie, przestrzenie postindustrialne, hale widowiskowe; zdarzają się nawet inscenizacje w plenerach. Te zmiany wiążą się ze zmianami w odbiorze dzieł operowych. Quasi-sakralny model percepcji opery […]
Patrice Chéreau zaprojektował jubileuszową inscenizację „Pierścienia Nibelunga”, którą wystawiono w stulecie premiery w roku 1976 w Bayreuth, w taki sposób, by nie pozostawić widzów i słuchaczy bez emocji. Recenzje prasowe były w większości miażdżące (chwalono tylko prowadzenie orkiestry przez Bouleza). Musiało upłynąć sporo lat, zanim wagnerzyści oswoili się z tą wizją.
Warszawska publiczność filharmoniczna z upodobaniem łączy dwie czynności – klaskanie i wstawanie z miejsc. Zdarza się jej to nawet wtedy, gdy sami wykonawcy nie spodziewają się aż tak dobitnego wyrazu uznania dla zaprezentowanych przed chwilą wykonań. Uważny (a może tylko uprzedzony) obserwator, jeżeli tylko siedzi (i tylko siedzi) w pierwszych rzędach, może wówczas zauważyć na twarzach artystów lekką konsternację.
Jakiś czas temu pewien wybitny krytyk muzyczny napisał felieton na temat gatunków win, jakie najlepiej pasowałyby do niektórych wielkich nagrań jazzowych.