Zdolność do oceny tego, co jest zabawne, to umiejętność, którą należy nabyć albo odziedziczyć. Jednak ten kapitał kulturowy bardzo łatwo można wykorzystać do podkreślania różnic klasowych czy intelektualnych, moralizatorskiego pouczania, co powinno nas bawić.
Bliskość kulturowa (prawosławie, cyrylica, rosyjskojęzyczność wielu Ukraińców) okazuje się nie mieć znaczenia, gdy zachodzi różnica cywilizacyjnych aspiracji. W tym sensie w Ukrainie trwa zderzenie cywilizacji, a Ukraińcy walczą w imię i w obronie tej zachodniej, europejskiej, liberalno-demokratycznej.
Idea, żeby opowiedzieć o Bronisławie Malinowskim i jego epoce przez pryzmat „dzikich żądz”, wydawała mi się z początku zachęcająca. Podobnie jak pomysł wysłania antropologa z Wysp Trobrianda, gdzie Malinowski prowadził swoje badania terenowe, do Krakowa początku XX wieku, skąd pochodził, by ten badał życie seksualne tutejszej ludności. Autora zdecydowanie jednak poniosła literacka wyobraźnia.
Znakomity antropolog, pełen pasji podróżnik i socjolog. Autor pionierskiej pracy „Życie seksualne dzikich”. Słynny Lord Nevermore z „622 upadków Bunga” Stanisława Ignacego Witkacego. Twórca teorii funkcjonalnej i jeden z pionierów badań terenowych. Jaki naprawdę był Bronisław Malinowski? Jaki był jego stosunek do Polski i dlaczego w zasadzie nie zbłądził pod strzechy jako tak zwany „wielki rodak”?
Zjawisko współdzielenia zasobów przez ludzi nie jest niczym nowym – sięga setki, jeśli nie tysiące lat wstecz. Czy współczesna „sharing economy” jest czymś nowym w stosunku do tak rozumianej „ekonomii wymiany”?
Szanowni Państwo, w tym tygodniu uwaga koncentrować się będzie zapewne dokoła złowrogiej daty 17 września 1939 r. Tymczasem z 70. rocznicą wkroczenia wojsk sowieckich do Polski związana jest jedna z najtragiczniejszych strat dla naszej kultury: 18 września 1939 r. Stanisław Ignacy Witkiewicz popełnił samobójstwo. Łatwo o rocznicowe „ochy i achy”, wzruszenie „wybitnym twórcą” wprost z kanonu szkolnych lektur… Ale czy Witkacy […]
Marta Bucholc Staś w ścisłym znaczeniu tego wyrazu Sama maniera ciągłego nazywania go „Stasiem” robi niemiłe wrażenie, tym bardziej, że imię to pojawia się w kontekście opisów, które do złudzenia przypominają listy dziecka z kolonii. Posiłki, spacery, sport (narty, żelazny bobsleigh, saneczki), wieczorne zabawy integracyjne, leżakowanie, czytanie i pisanie kartek do rodziców, miłe koleżanki i […]