Czytanie Ciorana jest jak popijanie soku z cytryny. Kropla (jedno zdanie) orzeźwia, łyk (rozdział z książki) wykrzywia usta, szklanka (cała książka) ściska przełyk i powoduje zakrztuszenie. „Zeszyty…” doradza się więc dawkować w małych porcjach.
Wyliczając przemilczenia, tropiąc strategie celowego zapominania Eliadego i Ciorana, Alexandra Laignel-Lavastine wykonuje niezwykle cenną pracę. I słusznie pokazuje, że Zachód jest daleki od przezwyciężenia „skłonności myślowych”, które zatruły jego tradycje intelektualne – chrześcijańskiego antyjudaizmu, etnicznego nacjonalizmu, antynowoczesnych resentymentów.
Marta Nadzieja Dwa wina – dwie odsłony festiwalu im. Josepha Conrada 1. W listopadzie Kraków co roku spowija mgła, której nie dorobiło się żadne inne znane mi miasto. „Mgła, mżawka. Wszystko, czego mi trzeba do wędrówki. Mgła wyszlachetnia każdą rzecz, zacierając jej kontury, gdy wciska się do lasu. Wtedy każde drzewo zdaje się zastygłą modlitwą” […]