W 2018 r. Polska po raz trzeci będzie gospodarzem oenzetowskiego szczytu klimatycznego. Minister Jan Szyszko i sprzyjające mu media widzą w tym wielki sukces, organizacje pozarządowe w Polsce i na świecie – okazję, by znany z podważania globalnego ocieplenia Szyszko, reprezentując kraj stojący od lat okoniem w procesie klimatycznym, włożył kij w szprychy wreszcie toczącemu się w dobrym kierunku procesowi ochrony klimatu.
W Warszawie zakończył się niedawno Szczyt Klimatyczny COP19, na którym po burzliwych negocjacjach, trwających prawie do ostatniej minuty, nie udało się uzgodnić wspólnej polityki przeciwdziałania przyczynom zmian klimatycznych, choć udało się uzyskać cele mniejsze, takie jak zapewnienie źródła finansowania dla krajów rozwijających się w wysokości 100 mld dolarów rocznie, by mogły one przeciwdziałać skutkom zmian klimatycznych.
Po niemal dwóch tygodniach spotkań i rozmów zakończył się 19. ONZ-owski „Szczyt Klimatyczny”. Dopiero teraz, gdy opadł kurz negocjacyjnego tumultu i gdy wybrzmiały już pisane na gorąco przez zmęczonych przeciągającym się Szczytem analityków komentarze, warto na spokojnie podsumować wydarzenie. Choć uniknęliśmy kompromitacji, warszawski COP nie pomógł obrazowi Polski w Europie. Mimo podpisanych „porozumień” dowiódł też, że odgórna formuła ochrony klimatu to dreptanie w miejscu.
This week, the world is looking at Warsaw where the world’s ministers of environment gather to argue about best solutions to tackle climate change. The fundamental fight is over which countries are allowed to emit what share of the emissions. As every country insists on their historic rights to pollute the atmosphere, the stable equilibrium is: no action. International climate conferences are uphill fights.