Debiutujący Piotr Domalewski oddał charakter polskiej prowincji w sposób dojrzalszy niż niejeden z bardziej uznanych filmowców. Podczas gdy chociażby Wojciech Smarzowski w „Domu złym” uciekał się do demaskowania niewytłumaczalnego zła peryferii, reżyser „Cichej nocy” spokojnie pokazuje ich wielopokoleniową zależność od dostępu do pracy na Zachodzie.
Ćwierć wieku po powstaniu disco polo jego popularność nie słabnie, a sentyment do lat 90. rośnie. Surrealistyczna wariacja Macieja Bochniaka na temat american dream w polskim wydaniu może zarówno oswoić ten napiętnowany „swojskością” fenomen, jak i utrudnić jego poważne traktowanie.
Deszcz nagród i skrajnie entuzjastyczne recenzje zazwyczaj pomagają filmowi, skupiają na nim uwagę, przyciągają publiczność. Bodaj w piątek wieczorem jechałem tramwajem z centrum na warszawską Pragę i na własne uszy się o tym przekonałem.
Po wyjściu z filmu Macieja Pieprzycy mam w głowie natłok myśli. Nie, „Chce się żyć” niczego nie udaje, to nie jest żadne arcydzieło, jego twórcy nie wspinają się na piedestał, aby z jego wysokości serwować widzom prawdy objawione. Ale jest to film, który sprawia, że z podwójną siłą powraca pytanie, formułowane już przeze mnie w „Kulturze Liberalnej”, o decyzję szacownej komisji, która jako polskiego kandydata do Oscara zgłosiła „Wałęsę” Andrzeja Wajdy.