Jedną z konsekwencji nazizmu była długotrwała nieobecność w repertuarze dzieł kompozytorów prześladowanych bądź zamordowanych z powodu pochodzenia lub estetyki nieodpowiadających ideologii narodowosocjalistycznej, która ich utwory określała mianem Entartete Musik, muzyki zdegenerowanej. Na szczęście twórczość ta coraz częściej staje się muzyką odzyskiwaną.
Ostatnia premiera, którą berlińska Deutsche Oper przygotowała w roku 2021, domyka Wagnerowski „Pierścień Nibelunga” w nowej jubileuszowej produkcji nawiązującej do historii gmachu DOB i syntetyzującej różne tropy wagnerowskich interpretacji.
Po premierze „Mocy przeznaczenia” Verdi pisał do przyjaciela: „Śpiewacy niekoniecznie muszą idealnie wypaść technicznie, ale muszą czuć i rozumieć słowa oraz umieć oddać ich znaczenie”. Na ile zdanie to można odnieść do dyrygenta i reżysera, pokazuje inscenizacja „Mocy…” w Deutsche Oper.
Nadal istnieją teatry operowe, którym zależy – nawet jeśli czasami popłyną z prądem i zaproszą do współpracy tego czy owego celebrytę. Ich postępowanie dowodzi, że nadal można robić znakomitą muzykę, a przy zatrudnianiu śpiewaków kierować się czymś więcej niż tylko obojętną, merkantylną kalkulacją. Do takich teatrów należy berlińska Deutsche Oper, w której mieliśmy niedawno okazję usłyszeć „Parsifala” i „Holendra tułacza”.
Na niemieckich scenach opera rosyjska jest bardzo popularna i relatywnie często grywana. Niektóre tytuły, w Polsce właściwie nieznane, jak na przykład „Carska narzeczona” Nikołaja Rimskiego-Korsakowa od wielu dziesięcioleci wystawiane są w Niemczech z rekordową częstotliwością, kiedyś – zgodnie z niegdysiejszy zwyczajem – po niemiecku („Zarenbraut”), a od jakiegoś czasu w oryginalnej wersji językowej.
Wokół początków kariery Giuseppe Verdiego, a zwłaszcza wokół powstania „Nabucca”, narosło kilka legend. Ta najbardziej rozpowszechniona mówi o cudownym natchnieniu, które spłynęło na kompozytora, gdy ujrzał tekst „Va, pensiero, sull’ali dorate” [Płyń, myśli, na skrzydłach złocistych].
Aby dać pojęcie o stopniu pogmatwania fabuły „Cudu Heliany”: po „striptizie” bohaterki następuje samobójcza śmierć, a następnie zmartwychwstanie jednego z bohaterów dzięki wspomnianej bohaterce, która następnie sama traci życie i zostaje wskrzeszona przez tego, kogo sama uprzednio wskrzesiła, po czym wstępują do niebios. A to zaledwie część całej historii.
Na rok 2017 przypadło pięćsetlecie reformacji, któremu towarzyszyła spora liczba wydarzeń kulturalnych, w tym muzycznych, także w Polsce. Deutsche Oper Berlin włączyła się w obchody tej rocznicy, szczególnie ważnej dla historii i kultury Niemiec, wystawieniem opery „Prorok” Giacomo Meyerbeera, bardzo rzadko widywanej na scenie (trochę dlatego, że wyszła niesłusznie z mody, a trochę z powodu znacznych wymagań, jakie stawia organizatorom i wykonawcom).
Wycieczka do Deutsche Oper Berlin przywraca właściwe proporcje w myśleniu o wykonawstwie, „kalibruje” ucho i oko.