Toczy się poważna walka o symbole, o rozumienie tożsamości. O tym, jak postrzegamy świat, ma decydować polityka partyjna. Zamiast o „dobrach narodowych” proponuję więc mówić o „dobrach społecznych”. Co ma nas łączyć? Obszar, na którym można byłoby się porozumieć, to kultura wysoka.
Dorobek pisarski Philipa Rotha jest ogromny. Pytanie, od czego zacząć lekturę, jest o tyle kluczowe, że książki amerykańskiego pisarza są nierówne. W cyklu „Lektury na czas kwarantanny” przypominamy tekst Jarosława Kuisza o trzech najlepszych powieściach Rotha.
„Jesteśmy raczej obojętni wobec polityki rozumianej jako walka dwóch postsolidarnościowych obozów PO vs. PiS – oni nie mówią naszym językiem i zrobili wszystko, byśmy im nie ufali. Domyślam się, że wy – urodzeni już w III RP – macie tak samo, tylko jeszcze mocniej”, mówi słynny raper.
Dorobek pisarski Philipa Rotha to mały wagon książek. Pytanie, od czego zacząć lekturę, jest o tyle kluczowe, że mówimy o dorobku nierównym. Łatwo trafić na dzieło pisarza, które jest mierne, lecz z jakiegoś powodu głośne, i na tej podstawie zwyczajnie zniechęcić się do reszty.
5 grudnia stanie się cezurą w dziejach RPA i całej Afryki. Odszedł ojciec „tęczowego narodu” – Nelson Mandela.
Szef polskiej dyplomacji opublikował w „Die Welt” artykuł, w którym przekonuje, że kształtowanie wizerunku kraju nie jest dziś możliwe bez silnego zaangażowania w mediach społecznościowych. Radek Sikorski przypomina swoje początki na Twitterze, kiedy to przeciwnicy polityczni nazywali go „twitterowym dyplomatą”.
To, co nie zostało przemyślane, nie może wejść w wewnętrzny krwiobieg naszych doświadczeń, nie może stać się częścią naszej tożsamości. Pozostaje czymś obcym, bo nieprzyswojonym, nienazwanym. Jak oglądane w ogrodzie begonie, golterie czy berberysy, które – kiedy nie znamy ich nazw – są tylko kolorowym kwieciem. Granice naszego języka to granice naszego świata, jak twierdził Wittgenstein. I analogicznie – tylko to, co przemyśleliśmy, co potrafiliśmy sami sobie opowiedzieć, może stać się czymś własnym – częścią nas samych.
Magdalena M. Baran Dziedzictwo zobowiązuje W ubiegły piątek, 23 marca, równolegle w Polsce i na Węgrzech obchodziliśmy Dzień Przyjaźni obu narodów. Przyjaźń ta, „usankcjonowana prawnie” w roku 2007, sięga dużo dalej niż do czasów, gdy na pięćdziesiąt lat komunistycznego reżimu połączono nas w nieprzypadkowy, choć wymuszony duet. Starsza jest również od momentów, gdy bratnie narody […]
Katarzyna Sarek Przewrót na powrót Dokładnie sto lat temu, 10 października 1911 roku, na przedmieściach miasta Wuhan wybuchła rebelia wojskowych, która w ciągu kilku miesięcy obaliła trwający w niezmienionej od dwóch tysięcy lat postaci ustrój polityczny Chin. Państwo Środka straciło cesarza i zostało republiką. Stulecie rewolucji Xinhai (co oznacza nazwę roku w tradycyjnym kalendarzu chińskim) […]
Katarzyna Sarek Kolonialne dziedzictwo Bund, widowiskowe nadbrzeże majestatycznych budowli, jakby przeniesionych prosto z Europy i jakimś kaprysem historii rzuconych w środek azjatyckiego miasta, stał się jednym z symboli Szanghaju i całych Chin. Symbolem niekoniecznie najlepszym w oczach samych gospodarzy. Podziwiane przez zachodnich turystów europejskie budynki dla wielu Chińczyków były nieustającym cierniem w oku – symbolem […]
Paweł Śpiewak Biblioteka pamięci Środowisko kultury odniosło pewien finansowy sukces. W miniony weekend podpisana została z premierem pierwsza od trzydziestu lat umowa społeczna. Jest o co się dopominać, bo brakuje pieniędzy na wszystko: od honorariów w pismach sponsorowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego po biblioteki i teatry. Przeciętne dochody twórców są fatalne i z […]
Marta Bucholc Pactronika. „Tron: Dziedzictwo” 1982: Dwa samochodziki mkną prostoliniowo po siatce współrzędnych, wlokąc za sobą żółte i błękitne wstęgi. Samochodziki nie mają nawet pozorów realności, ich umowność jest bezwzględna – nawet jeśli celem było złudzenie, jego skuteczność opierała się tylko na zawieszeniu niewiary i na woli bycia oszukiwanym. Udział w grze, na który skazany […]