W roku 1927 Robert Haven Schauffler, amerykański literat i muzyk, opublikował szkic zatytułowany „Music as a Social Force in America”, kreśląc w nim projekt niezwykłej fonograficznej utopii. Rzecz dzieje się w rzeczywistości Main Street przedstawionej jako uderzająca pustynia kulturalna, którą zamieszkuje nieustannie zwaśniona społeczność.
Z jednej więc strony głos w konkretnym użyciu, dający się rozpoznać bądź nie; modulowany, podporządkowany melodii (jakże znamienne, że bez dodatkowej wiedzy niepodobna odróżnić go nawet po niepowtarzalnej artykulacji dobrze sobie znanej artystki!), lecz przy tym na swój sposób obcy, być może odpersonalizowany, (do)określony dopiero w świetle wspomnianej dodatkowej wiedzy.
Porzućmy tymczasem dyskurs muzyczny i przyjrzyjmy się innym, nie mniej ciekawym narracjom budowanym wokół wynalazku Edisona. Na początek — fragmenty artykułu z „Wędrowca” z grudnia 1888 roku.
Pierwszej zakończonej powodzeniem próby graficznego zapisu fali dźwiękowej dokonał angielski fizyk i fizjolog Thomas Young w roku 1807. Jego eksperyment polegał na połączeniu kamertonu ze specjalnym rylcem za pomocą widełek stożkowych.