„To osobista podróż do symboli, do obszarów oswojonych – ulicy, dzielnicy, przedmieść, centrum, ludzi bliskich i nieznajomych, z którymi połączyło mnie wspólne miejsce życia” – tak o swoim projekcie „42-200/tożsamość/ludzie/miejsca” mówi Jacenty Dędek. Na łamach „Kultury Liberalnej” w 2020 roku pisaliśmy o „Portrecie prowincji” – poprzednim projekcie fotografa.
Jak kolekcjonowanie zdjęć i poszukiwanie twarzy historii zamieniło się w zawód, a wizyty u starych endeków i socjalistów budowały rozumienie II RP. O swojej pasji i drodze do pisania historii opowiada w wywiadzie-rzece Andrzej Friszke, wybitny znawca dziejów Polski w XX wieku.
Niedenthal, gdziekolwiek się ustawia, zawsze fotografuje z innego kąta niż wszyscy. To reporter z socjologicznym zmysłem i do tego artystycznym talentem. „Zawód: fotograf” to jego autobiografia, ale też osobista opowieść o Polsce, która przeszła od komunizmu przez transformację do antyliberalnego populistycznego zwrotu.
Ponad sześć lat podróżowania po Polsce. Sześćset odwiedzonych wsi i miasteczek. Dziewięć tysięcy zdjęć. A także rozmowy, rozmowy, rozmowy. Wynik? Wyjątkowy album, który po raz kolejny każe postawić pytanie, czym tak naprawdę jest polska prowincja.
W zalewie instagramowych fotografii problemem jest zauważalność tego, co warto zauważyć. Albumy z cyklu „1001” nie u wszystkich wzbudzają entuzjazm. Ale ten zasługuje nań już choćby dlatego, że zawiera w całości to, o czym mówi – „fotografie, które musisz zobaczyć”.
Porzucamy wstyd i cieszymy się nagością i czystą fizjologiczną przyjemnością fotografowania. Jeszcze przez chwilę, jeszcze ten widoczek. Póki można.
Istnieje tylko jedno zdjęcie, z którego patrzą na nas jednocześnie Hitler i Wittgenstein. Żaden rys twarzy nie zapowiada ich przyszłych losów, jednak my już widzimy w nich zbrodniarza i filozofa. Sprawę komplikuje dopiero historia tej fotografii.
Trudno spisać efekt spotkania z Jankiem Zamoyskim, ale awantura, na której rozmowa utknęła, może dać ciekawą odpowiedź co do sztuki w ogóle. Najpierw musimy jednak zacząć od ustalenia faktów, a przynajmniej opinii.
Na dobiegającej końca wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie można obejrzeć ponad setkę zdjęć Beksińskiego. Czy malarzowi udało się przekazać za pomocą medium fotografii coś, czego nie mógł wyrazić innymi środkami?
Tak powiedział Karlheinz Stockhausen o płonących i zapadających się w sobie wieżach World Trade Center, chwilę po tym, gdy uderzyły w nie porwane przez Al-Kaidę samoloty. Zgadzam się z nim. Sztuka wymaga ofiar, jest wolna, przerasta społeczeństwo i tylko dlatego warto się nią zajmować.
Popularność blogów kulinarnych przerosła zapewne wszelkie oczekiwania ich autorów, którzy niejednokrotnie właśnie z ich pomocą przebili się do świadomości ogółu i zyskali prawdziwą (nie wirtualną) popularność.
Zmarły przed kilkoma tygodniami John Berger był artystą wszechstronnym, łączącym szerokość swych zainteresowań z wiernością społecznemu zaangażowaniu sztuki. Jego biografia to opowieść o dystansie wobec ideologii – lecz także o tym, gdzie można szukać osobistej utopii.
W swoim filmowym projekcie słynny francuski fotograf próbuje udzielić – w iście globalnej skali – odpowiedzi na pytanie o naturę człowieczeństwa. Jego głęboko humanistyczne spojrzenie okazuje się jednak naiwne; co więcej – wiele kwestii ludzkiej tożsamości przed nim umyka.
„Głośniej od bomb” jest – przewrotnie do tytułu – obrazem cichym, skromnym, kameralnym. Norweski reżyser, inspirując się twórczością Susan Sontag, zestawił traumę fotoreporterów wojennych z próbą przepracowania żałoby przez ojca i syna. Jednak w całej historii najdonośniej wybrzmiewają pytania o istotę i rolę pamięci.
Poświęcona Zofii Rydet wystawa w Muzeum Sztuk Nowoczesnej w Warszawie przypomniała o artystce wyjątkowej, ogarniętej pasją rejestrowania świata, autorce monumentalnego projektu „Zapis socjologiczny”.