Maja Staśko wskazała na rzecz istotną, jaką jest brak rzeczywistej platformy, na której najmłodsi mogliby wykrzyczeć swoje racje. Tworzymy „jakąś” wspólnotę, rozproszoną, wątłą, która jednak jest wspólnotą ludzi zgromadzonych na jednej sali. Tylko tyle i aż tyle.
Pewnie, że „lepiej i przyjemniej jest się z klasykami nieustannie kłócić” niż ich odrzucać, tylko że młodzi nie mają dostępu do realnej platformy, z której ich krytyka czy niezadowolone poetyckie pomruki byłyby słyszalne – nie mówiąc o kłótni. Nie mówiąc o krzyku.
Niegdyś prowokacyjne koncepcje Derridy lub Foucaulta coraz częściej powracają jako starte intelektualne monety. W samym tym zjawisku nie ma jeszcze nic złego. Gorzej, gdy ktoś – tak jak Krzysztof Sztafa – próbuje sprzedać oczywistość jako prawdę dopiero co objawioną.
Szanowni Państwo, polskość do remontu! W roku Noblisty należy starannie unikać patosu, zbytku ceremonii i tanich pochwał. Prezentujemy zatem Miłosza w konfrontacji z Kisielem! W 1980 r. pisarze urządzili sobie przesławny pojedynek na gęby (o czym poniżej), który zdumiał dziennikarzy, przyzwyczajonych do zgoła koturnowych relacji z noblowskich uroczystości. Na tym zresztą groteskowa strona odebrania nagrody wcale się […]