Jakiego znaczenia nabierają dziś manifesty programów artystycznych? W wykonaniu Cate Blanchett stają się one nie tylko świadectwem woli zerwania ze starym porządkiem, ale tworzą kolaż tekstów, z których żaden nie rości sobie statusu jedynie słusznego.
Począwszy od pierwszego manifestu z 1909 r., opublikowanego nie byle gdzie, bo na pierwszej stronie „Le Figaro”, futuryści znani byli z buńczucznych haseł i teatralnych zachowań. Ich artystyczne ambicje nie kończyły się jednak na ulotnych performansach i prowokacjach, zmierzały również do całkowitej przebudowy nowoczesnego teatru.
To futuryści na wiele lat przed ustanowieniem dyktatury Mussoliniego pragnęli całkowitego uprzemysłowienia zabytkowych miast i rozpoczęcia zbrojeń na potrzeby przyszłych wojen. Nie dziwi więc ich późniejsze zaangażowanie w propagandę transformacji państwa w nowoczesne imperium faszyzmu.
Szanowni Państwo, wszyscy mamy marzenia. Małe, duże wizje własnej przyszłości. A jednak pomysły futurologów zwykle spotykają się z mieszaniną niedowierzania i przerażenia. Nie brakuje również kpiących uśmiechów. I nic dziwnego: mimo uczenie brzmiącej nazwy i ogromnego apetytu na znamię naukowości, nawet najdumniej brzmiących przewidywań Jacquesa Attali, czy George’a Friedmana nie można brać w pełni poważnie. […]
