Eseje specjalisty od mikrohistorii, kobieca dystopia science-fiction, powieść dygresyjna z ducha XVII wieku, osobista historia awansu społecznego, literacki opis życia z osobą ze spektrum autyzmu… To tylko niektóre z książek z 2024 roku, na które warto zwrócić uwagę.
„Zniknięcia” to najsłynniejszy lipogram literatury światowej. Rezygnacja w tej powieści z najczęściej występującej w języku francuskim litery „e” nie była jednak tylko literacką zabawą. To paradoksalne epitafium dla tragicznie zmarłych rodziców Pereca.
„Anomalia” to powieść, która przyniosła autorowi Nagrodę Goncourtów i sprzedała się we Francji w milionowym nakładzie. To także kolejne dzieło oparte o zasady kombinatoryki matematycznej, algebry czy teorii gier, pisanej w duchu Georges’a Pereca i Raymonda Queneau. Cóż z tego, skoro w porównaniu z dokonaniami tych ostatnich wypada raczej blado. Dostaliśmy produkt konfekcjonowany dla określonej grupy konsumentów – przykład literatury kombinatorycznej na czas tweetów.
„Magical Girl” Carlosa Vermuta to starannie przemyślana układanka przeznaczona dla największych amatorów filmowych rebusów. Czy jednak zdołamy cokolwiek ułożyć, jeśli jej elementy okażą się wypaczone?
W „Kondotierze”, pierwszej powieści Georges’a Pereca, roi się od potknięć i manieryzmów, a jednak dojrzeć w niej można intrygujący zapis prostego pragnienia: chęci zostania pisarzem. W ten sposób banalna intryga staje się areną walki o przyszłą pisarską swoistość.
W 1965 r. ukazuje się debiutancka książka Georges’a Pereca „Rzeczy”. Powieść – odczytana jako krytyka rosnącego konsumpcjonizmu – szybko zdobywa uznanie czytelników. Dziś wznowienie jej polskiego przekładu wciąż dużo mówi o otaczającej nas rzeczywistości.
Książka Claude’a Burgelina to pierwsza biografia Georges’a Pereca dostępna na polskim rynku. Nie jest to jednak zwykły zbiór faktów. Burgelin opowiada o Perecu przez jego dzieło, pod którym kryją się mrok i otchłań wplątane w jego życiorys.
W Polsce ukazały się jego dwie krótkie powieści: „Mój piękny autobus” i „Dzikus”. Jest to jednak twórca, który zdążył wykorzystać wszystkie dostępne formy literackie. O tym, czym jest OuLiPo, do którego należy, dlaczego pisanie przypomina grę w szachy i w jaki sposób formalizm zapewnia twórczą swobodę, opowiada „Kulturze Liberalnej” Jacques Jouet.
Łukasz Wróbel Złote runo nicości „Pamiętam jak powiedziano mi, zanim się z nim zetknąłem, że Georges Perec lubi się zdrowo pośmiać. Człowiek, którego poznałem, był pełen rozpaczy, ale w towarzystwie rzucał kalambur za kalamburem, nerwowo, nieomal kompulsywnie” – wspominał przed laty Harry Mathews [1]. I nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ten lapidarny konterfekt chwyta […]
Szanowni Państwo, w naszej niedzielnej zabawie zaproponowaliśmy Państwu książkę Georges’a Pereca „O sztuce oraz sposobach usidlenia kierownika działu w celu upomnienia się o podwyżkę” w tłumaczeniu Wawrzyńca Brzozowskiego (Wydawnictwo W.A.B.). Jest to kolejna próba wyrafinowanej gry (z) tekstem, w której Perec narzuca sobie wymyślne ograniczenia formalne. Państwa zadaniem było zaproponowanie turystychu, czyli rymowanego pozdrowienie z […]