Gdyby Berlin nie dysponował oprócz Staatsoper dość licznymi instytucjami muzycznymi z Deutsche Oper, Filharmonią Berlińską i Konzerthausem na czele, to Unter den Linden mogłaby śmiało spełniać podwójną rolę – sali koncertowej i teatru operowego.
Pierwsze z nich pokazuje siłę słynnego przedstawienia, sprzed niemal stu lat. Jaskrawe kolory, dziwne ubrania, niezrozumiałe obrzędy, coś nieuchwytnie przerażającego w tej historii bez morału, pokazującej krwawe zwyczaje uzasadnione niepojętą „wyższą koniecznością”.
Igor Strawiński słynął przede wszystkim z baletów. I słusznie. Niestety, w odróżnieniu od innej wybitnej postaci gatunku, Piotra Czajkowskiego, którego utwory słyszał każdy, Strawińskiego nie słyszał w zasadzie nikt. Dlatego postanowiłem przedstawić trzy wyjątkowo udane balety tego kompozytora.
Jeśli szukacie muzyki z pierwszych dekad dwudziestego wieku, lżejszej niż Strawiński, szybszej niż Debussy i mniej podniosłej niż Richard Strauss, to czeski kompozytor Leoš Janáček (1854-1928) jest dla Was. Oto dwa krótkie utwory, od których poleciłbym zacząć.
Jestem przekonany, że muzyka, jeśli rzeczywiście przekazuje coś ciekawego, przekazuje to nie tylko jednej grupie społecznej czy majątkowej. Właśnie dlatego nie należy zwracać uwagi na granice, tylko na przekaz. Z dziełem sztuki mamy do czynienia wtedy, gdy możemy stwierdzić, że bez niego nasze życie byłoby uboższe.
Skąd nadejdzie pokusa? Amerykański Zachód jawi się nie tyle jako dziki, co pusty. Szczęście może dać tylko ręka ukochanej Anny, którą kowboj Rakewell ściska z głębokim uczuciem.
Jarosław Kuisz Milan Kundera „Spotkanie”. Recenzja – Extended Version Konwicki, Kundera… Podczas samotnej lektury wrażenie spotkania ma szczególny smak. Istnieje skromna grupa pisarzy, która potrafi uzyskać szczególny ton szczerości, sprawiający, że milczący czytelnik ma osobliwe doznanie rozmowy. Do takich autorów wielu czytelników bez wahania zaliczy Tadeusza Konwickiego, inni zaś być może pomyślą o Milanie Kunderze. […]