Populizm uderza we wszelkie instytucje mające pełnić autonomiczną rolę lub pośredniczyć między państwem a społeczeństwem, jak sądy czy media. Są one traktowane jako wrogie, ponieważ nie zostały wybrane przez lud. Reprezentują więc nie jego interesy, ale interesy pragnących go sobie podporządkować elit.
Z narzekaniem na państwo jest trochę jak z narzekaniem kierowców na korek, w którym właśnie stoją. Nie zdają sobie sprawy, że korek tworzą właśnie oni sami – na co dzień decydując się wsiąść do samochodu. Znam takie korki i z Berlina, i z Warszawy.
Zadaliśmy ideowym przedstawicielom prawej strony sceny politycznej następujące pytanie: „Czy nie jest tak, że współczesny populizm miażdży konserwatyzm, a nie liberalizm?”. Oto odpowiedzi.
„Gowin to zwierzę polityczne, które lubi upolować jeden polityczny konkret, a potem realizować go od A do Z. Za to jest w stanie zapłacić ogromną cenę: musi popierać różne rozwiązania, z którymi się nie zgadza”, mówi dziennikarz „Nowej Konfederacji”.
„Jestem zwolennikiem liberalnej demokracji – czyli rządów większości szanującej prawa mniejszości i kierującej się zasadą rządów prawa. Ale […] nie uważam, żeby to był jedyny dopuszczalny model ustrojowy. W innych realiach kulturowych te same wartości, na których straży stoi dziś liberalna demokracja, można było realizować na gruncie monarchii konstytucyjnej”, mówi wicepremier.
Aby uratować dziś liberalne państwo prawa, musimy nie tylko bronić konstytucji, lecz także odnowić sens naszej demokracji. Oto zadanie dla nowej centrowej polityki.
W dyskusji o szukaniu wsparcia w walce politycznej za granicą podstawowym terminem jest „zdrada”. O zdradę z rozmaitych powodów oskarżają się politycy w wielu krajach. Polski przypadek ma jednak swoją specyfikę – nie jest nią sama rozmowa o zdradzie, ale temperatura sporu, konotacje oraz potencjalne konsekwencje. Źródeł tego problemu należy szukać daleko, co najmniej w XVIII w. Powtarzane do znudzenia nawiązania do Targowicy są w tym kontekście zresztą znamienne. W polskim rozumieniu „zdrada polityczna” grozi realną zagładą państwa. Wyzwala zatem ogromne emocje.
PiS kończy pracę nad nową ustawą o Sądzie Najwyższym, a prezydent najpewniej ostrzy już pióro do podpisu. Gra jednak nie jest skończona. Przed nami kolejne wybory – samorządowe, a później parlamentarne – w których kluczowe okażą się szacunek dla instytucji oraz konkretne, dobrze „sprzedane” propozycje reform.
Historia nie skończyła się na zimnej wojnie. Europa wróciła tylko do zwykłego stanu konfliktów i chaosu obranego w kostium „europejskiego projektu”. Fukuyama lokalne zwycięstwo wziął za globalne. Przesadził.
W sprawie katastrofy smoleńskiej nie ma dzisiaj wielkiego wyboru. Albo poddaje się krytyce rząd, wspierając tym samym teorie szalonych wietrzycieli spisku, albo mówi się o tragicznych zbiegach okoliczności, które doprowadziły do katastrofy, w tym wypadku stając po stronie – skrajnie nieporadnego w tej sprawie – rządu. Podział ten jest dla Polski niezmiernie szkodliwy. Żadne ze wspomnianych stanowisk nie prowadzi do niczego dobrego.