Jeśli chcemy być częścią Zachodu, musimy nauczyć się mówić o tym, co w Polsce miało miejsce w przeszłości – o tym, co jest dla nas niewygodne, trudne i bolesne. Inaczej odcinamy się od europejskiej wspólnoty i zbliżamy do Turcji i Rosji.
„Polska cierpi z powodu utraty reputacji – nie jako wyrzutek, ale raczej pogubiony członek rodziny”, mówi wydawca „Die Zeit” i analityk spraw międzynarodowych Josef Joffe.
Ten cały IPN jako wyrocznia o prawdzie historycznej, ta śmieszna i zarazem straszna „polityka historyczna”, to obecne działanie rzekomo w obronie godności narodu w kwestii stosunku do Żydów idą przeciw podejściu Jurka do historii jako przedmiotu badania i szerokiej refleksji.
„To pochodna odrzucenia przez polską prawicę wizji świata pluralistycznego, zawierającego wiele wrażliwości ludzkich, które w polityce wypada nam respektować” – redaktor naczelny „Kultury Liberalnej” komentuje słowa premiera Morawieckiego w Monachium.
My, współcześnie żyjąca wspólnota Polaków, jesteśmy przez własną historię zaproszeni do wzięcia odpowiedzialności za miejsce, w którym się urodziliśmy. Miejsce – nie w znaczeniu fizycznym, ale w rozumieniu pamięci zła, jakie się tutaj wydarzyło. A także w rozumieniu narodowej świadomości.
„Wypaliły się emocje smoleńskie, więc Jarosław Kaczyński potrzebuje nowego paliwa do budowania psychozy oblężonej twierdzy. I właśnie znalazł”, mówi Radosław Sikorski.
W dialogu o polskim mordowaniu Żydów mieszają się dwa dyskursy, które na potrzeby tego tekstu określam mianami „historycznego” i „psychologicznego”. Nad nimi powiewają strzępki dyskursu politycznego, który mógł z tej debaty wyrosnąć, ale nie wyrósł. To zaś Polskę osłabia.
„Od kilku lat jesteśmy świadkami sytuacji, w której na przykład minister edukacji nie jest w stanie przyznać otwarcie, kto zabił Żydów w Jedwabnem czy w Kielcach. W ten sposób państwo odcina się od polskich obywateli, którzy padli ofiarą zbrodni popełnionych przez innych polskich obywateli. A przecież te ofiary tak samo mają prawo do bycia pamiętanymi przez dzisiejsze państwo polskie jak na przykład oficerowie zamordowani w Katyniu”, mówi historyk.
Istotą najpoważniejszego od 1989 roku kryzysu w relacjach polsko-izraelskich nie jest historyczny stosunek Polaków do Holokaustu, lecz rażący brak kompetencji polskiego ustawodawcy i kadry dyplomatycznej.
„Trudno powiedzieć na przykład o Jedwabnem, że dokonała tego grupa «nieznanych sprawców». Z całą pewnością mordu dokonali Polacy. Wedle tej ustawy niebezpieczne staje się samo dyskutowanie o tego typu wydarzeniach”, mówi prof. Paweł Śpiewak, dyrektor ŻIH, komentując spór wokół nowelizacji ustawy o IPN.
Edukacja historyczna w Polsce jest potrzebna, ale promowanie historii Polski przez nieścisłości, przekłamania i rewanżyzm nie wyjdzie nam na dobre.
Polska historia cieszy się ostatnio zainteresowaniem właśnie dlatego, że jest się w niej o co spierać. Polityka nowych władz może to zmienić.
Szanowni Państwo! Dokumenty wyjęte z szafy, szuflady czy pawlacza Czesława Kiszczaka to z całą pewnością gratka dla zapalonych historyków powojennej Polski. Ale symboliczna waga i polityczne wykorzystanie odkrytej na nowo sprawy TW „Bolka” sięga daleko poza dysputy historyków – niesie się szerokim echem w debacie publicznej. Co jednak najbardziej zastanawiające – zdaje się podmywać fundamenty całego […]
„Powinniśmy badać historię, powinniśmy sprzedawać ją w formie książek czy muzeów, ale nie wolno wychodzić z założenia, że należy jakąś konkretną wizję historii wbić ludziom do głów”.
Z 39 milionów fotografii, które znajdują się w archiwach IPN, młody wrocławski artysta Łukasz Rusznica wybrał – pod względem urody kadru – kilkadziesiąt. Co przedstawiały zdjęcia pokazywane do 9 stycznia 2015 r. w galerii Miejsce przy Miejscu? I co mówiły one o naszych nawykach patrzenia? Czy miały swój wydźwięk polityczny?