„Na klawikorcie już wtenczas wcale nieźle grałam – wspominała przed omal dwustu laty Aleksandra Tarczewska – śpiewałam bardzo przyjemnie, jednego i drugiego nauczyła mnie kochana Mama; nie chcąc, abym zaniedbała muzykę, […] wzięła mi metra ze wsi sąsiedniej Wiskitek”[1].
Nabożeństwo żałobne w pięćdziesiątą rocznicę śmierci Słowackiego uświetniło wykonanie „Requiem” Johannesa Verhulsta, na którego temat „Encyklopedia muzyki” PWN pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego milczy, a nagrań samego utworu próżno, jak się zdaje, gdziekolwiek poszukiwać.
Bernstein zaś, jako dyrygent-błazen naśladujący muzykę, staje się induktorem.
Wiadomo, że nic tak dobrze nie robi na bezsenność, jak biały szum przestrzeni kosmicznej – dowodzi się na pewnej stronie internetowej, za pośrednictwem której nabyć można, i to po okazyjnej cenie 10 dolarów za dziesięciogodzinne nagranie, rzeczony szum na własność.