Agata Jabłońska w swojej poezji przesuwa granice polszczyzny, mierząc się z mrokami przemocy seksualnej. Jej nominowany do gdyńskiej nagrody tomik pokazuje, jak bardzo potrzebne są słowa, które wyraziłyby zarówno niemoc, jak i sprzeciw.
Jak ma wyglądać świat, gdy fala #MeToo opadnie? Co w normalnych i codziennych relacjach obu płci będzie dopuszczalne, a co nie?
Niekwestionowanym celem akcji #MeToo, który bez wątpienia udało się osiągnąć, było pokazanie solidarności ofiar molestowania i przemocy seksualnej. Jest to jednak solidarność w znaczeniu ekskluzywnym, która wyklucza zarówno mężczyzn, jak i część kobiet.
Ostra i histeryczna reakcja wielu mężczyzn na #MeToo, począwszy od prostego negowania, po wyśmiewanie, kpiny, bagatelizowanie i wreszcie atakowanie samych kobiet, wynika po prostu z nieumiejętności zrozumienia, że niektóre zachowania, które mężczyźni uważają za normalne i naturalne, normalne i naturalne nie są.
Sprawa Harveya Weinsteina i akcja #MeToo, która rozgorzała w mediach społecznościowych, pokazują istotną zmianę w myśleniu o rozdziale tego, co publiczne, od tego, co prywatne. Zmianę, która jest ciekawa, ale równie groźna – nie mniej niż czasy, które ją poprzedziły.
W końcu powinniśmy zacząć wierzyć ofiarom. To, że im nie wierzymy, że je obwiniamy, sprawia, że one przez lata boją się mówić o swoich doświadczeniach. Także najdrastyczniejsza przemoc, jak gwałt, często nie jest zgłaszana.
Zastanawianie się nad tym, czy w akcji #MeToo chodziło o pokazanie „poważnych” przestępstw seksualnych, czy tylko usłyszanych chamskich komentarzy, albo czy aby na pewno wszystkie kobiety posługujące się hashtagiem dobrze zrozumiały, co ma on sygnalizować, odciąga uwagę od głównego problemu, czyli tego, że kobiety są – tu, w naszej cywilizowanej, białej Europie, na bogatej globalnej Północy – notorycznie molestowane.