„Paryż był zawsze pełen imigrantów. Z tym, że w latach 30. oprócz tych osób, które przyjechały do Francji dobrowolnie, doszli ci, którzy zjawili się tutaj, ponieważ nie mieli innego wyjścia. To powodowało wzrost napięć. Próbowałem to w mojej książce pokazać”. O stolicy kulturalnej świata i rosnących radykalizmach politycznych przed II wojną światową opowiada Piotr Szarota.
10 lat temu powstała „Kultura Liberalna”. Jeśli myśleć o jej intelektualnych inspiracjach, z pewnością należy przywołać Raymonda Arona. Choć nasz świat coraz bardziej oddala się od tego, w którym żył (14 marca minęła 114. rocznica jego urodzin), postać Arona zdaje się przeżywać swój renesans. Zarówno we Francji, jak i poza nią. Jednym z przejawów tej ponownej fascynacji jest popularność „Abecadła Arona”, które właśnie zostało opublikowane pod redakcją jego córki, Dominique Schnapper. Skąd ta popularność? Co ma nam do powiedzenia dzisiaj?
Nauczyłam się od ojca, że ten, kto posiada inteligencję bez rozumiejącego serca, przypomina mandaryna, który wszystko zamienia w suchy wiór”. O swoim ojcu Albercie Camusie, jego dziele i przyjaźniach opowiada „Kulturze Liberalnej” Catherine Camus.
O sile i trwałości rewolucyjnej wiary, Rosji, młodzieńczej fascynacji maoizmem i zadaniach literatury opowiada „Kulturze Liberalnej” francuski pisarz Olivier Rolin.
Dziad Tardiego bił się przez całe cztery lata. Przeżył Verdun. Wiele lat później, gdy leżał na łożu śmierci, odprawił księdza. „Powiedział mu – wspominał Tardi – że gdyby Bóg istniał, nie byłoby wojen…, że wszystko to głupota”.
Łukasz Wróbel Boris Vian – kwadratowa centryfuga Za dnia był inżynierem pracującym we Francuskim Stowarzyszeniu Normalizacyjnym (AFNOR), wieczorami jazzmanem szalejącym z trąbką w klubach muzycznych Paryża. Pisał skandalizujące i szalone powieści, wiersze, dramaty, opery, piosenki, był tłumaczem, aktorem, wynalazcą, malarzem i krytykiem muzycznym. Udało mu się obrazić pół Paryża, zmarł podczas prapremiery filmu będącego ekranizacją […]