Teatr jako wyspa otwartości na innego, akceptacji artystycznego eksperymentu i wielokulturowości działający w środku warmińskiej wsi. Tak pokrótce można opisać zainspirowany praktykami Grotowskiego Teatr Węgajty. Zapiski Wacława Sobaszka to pasjonujące świadectwo jego powstawania i artystycznej działalności.
Ile w twórczości Grotowskiego było z alchemii, a ile z rzemiosła? Na ile można go uznać za wirtuoza, a na ile za hochsztaplera? To niektóre z pytań stawianych w nowym spektaklu Katarzyny Kalwat.
Po tym, jak jedna z dziennikarek podczas wywiadu z Sigourney Weaver przyznała, że nie wie, kim był Jerzy Grotowski, media zalała fala oburzenia. Nie mam zamiaru ani krytykować, ani usprawiedliwiać niewiedzy. Dziwi mnie natomiast brak zastanowienia się nad sytuacją z nieco szerszej perspektywy.
To nigdy nie był mój świat, mój teatr, mój artysta. Teatralną inicjację zapewnili mi Jerzy Grzegorzewski, Krystian Lupa z przedstawieniami opartymi na literaturze, Jerzy Jarocki, niegdyś Andrzej Wajda.
Iwo Zmyślony Modernizm totemiczny. Rzeźbiarskie performanse Krzysztofa M. Bednarskiego W czasach, gdy zawodowi rzeźbiarze dawno zamienili dłuto na filmową kamerę, a ponawiane głosy o kryzysie rzeźby wzbudzają najwyżej uśmieszek pobłażania, Krzysztof M. Bednarski (ur. 1953) stanowi punkt odniesienia. Dla niego rzeźba niezmiennie jest tym, czym była – totemicznym znakiem; siedliskiem archetypu; wyprawą poprzez materię ku […]