Tego wieczora, gdy Putin wkroczył na Krym, spotkałem na Placu Zbawiciela moją rówieśniczkę, studentkę. Rozmowa szybko zeszła na temat wojny. Czy wybuchnie? A jeśli tak, jak będzie wyglądała? „To proste”, zażartowała moja towarzyszka, „ty weźmiesz karabin, a ja zostanę sanitariuszką”. Roześmiałem się, choć rzecz wcale nie jest śmieszna. Pokolenie urodzone po 1989 r. w żaden inny sposób nie jest sobie w stanie wojny wyobrazić.
W filmie Glińskiego ujawnia się ambiwalencja ważna we wszystkich stosunkach dzieci z dorosłymi: ci drudzy chcą za wszelką cenę chronić te pierwsze, nie zawsze równocześnie sobie uświadamiając, że młodzi wyruszyli już w świat i częściowo przejęli kontrolę nad swoim życiem oraz odpowiedzialność za nie.
Zanim o „Kamieniach na szaniec”, słów kilka o Oscarach, które w tym roku odbywały się niejako wbrew logice, w cieniu kryzysu na Ukrainie. Rosjanie zresztą obawiali się manifestowania jedności z Ukraińcami przez gwiazdy Hollywood, więc przezornie transmisji z rozdania statuetek nie przeprowadzili. Przypomina to czasy, kiedy komunistyczne media półgębkiem informowały o wyborze Polaka na papieża i to dlatego tylko, bo absolutnie nie miały innego wyjścia.