Jan Olszewski, a może przede wszystkim krótki epizod jego premierostwa, to jeden ze sztandarów obozu, który dziś sprawuje w Polsce władzę. Jednak wbrew pozorom biografia ta średnio nadaje się na czytankę spod znaku „dobrej zmiany”.
Odpowiedzialność za Marzec ponoszą przywódcy PZPR. Jednak ci, którzy wygnali z kraju kilkanaście tysięcy Polaków, też byli Polakami. Byli nimi również aktywiści partyjni, urzędnicy i zwykli pracownicy, przekonani komuniści i bezideowi konformiści, polujący na czarownice na zebraniach i składający donosy.
PO ma głębokie przekonanie, że różni się od PiS-u, tyle że nie mówi, na czym ta różnica polega. W globalnym ujęciu trzeba zatem mówić o PO–PiS-ie. Tyle że my, obywatele, chcemy, żeby państwo miało jakąś przyszłościową perspektywę. Tej nie widać.
Warto patrzeć na świat z bliska i skupiać się na szczegółach, bo wtedy łatwiej jest nie zgubić prawdy. Marci Shore stawia w rozmowie z „Kulturą Liberalną” ciekawe tezy, jednak wyraża się na dużym poziomie ogólności, a przez to – mówiąc wprost – dopuszcza się skrzywień, czy nawet przekłamań. Trudno mi zgodzić się z jej uproszczeniami dotyczącymi charakterystyki środowiska opozycyjnego czy oceny różnych zjawisk polskiego życia publicznego.
W ostatnich dniach pojawiło się wiele wypowiedzi osób publicznie znanych, w których na różne sposoby usprawiedliwia się stosowanie tortur na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Trudno zmierzyć szkodliwość powielania podobnych opinii.
Jak powiązać cztery pozornie sprzeczne zjawiska, które ostatnio wyjątkowo uwidoczniły się w polskiej polityce? Jak pogodzić zwycięstwo Roberta Biedronia w Słupsku z twierdzeniem, że młodzi wyrażają swój bunt, głosując na partie prawicowe?
Goodbye to all that? Wcale niekoniecznie. Karol Modzelewski swoim życiorysem mógłby obdzielić co najmniej kilka osób. I mimo że na własnej skórze przekonał się o tym, iż wielkie sny o lepszym świecie zawsze kończą się gorzkim przebudzeniem, to nigdy nie zabraknie nowych marzycieli, którzy spróbują ujeżdżać dzikiego „mustanga dziejów”.
Przyszedł czas, by zmienić narrację o współczesnej Polsce. Dziś 25 rocznica wyborów 4. czerwca jawi się jako święto, podczas którego obywatele zmuszani są do picia z uśmiechem z czary pełnej goryczy. Jednak trapi nas coś więcej, niż kłopoty ze świętowaniem.
Dlaczego 1 listopada rozmawiamy o Leszku Kołakowskim?