Niepodległość to za mało – przekonuje nas Rafał Matyja. Aby sprawnie funkcjonować w nowoczesnym świecie, Polacy potrzebują wymyślić na nową swoją wizję historii i modernizacji. Taką, która stroni od anachronicznych stereotypów i nieuzasadnionych kompleksów, za to potrafi uczynić atut z półperyferyjności.
Jeżeli walka ze zmianą klimatu będzie oznaczała bolesne austerity, politykę oszczędności dla miliardów ludzi, to co się stanie, gdy ktoś rzuci ideę, że kryzys klimatyczny nie jest rzeczywistością obiektywną, ale konstruktem ideologicznym, który ma uzasadnić konsolidację kapitału w rękach 1 procenta najbogatszych?
Dążenie do tego, by ciężar finansowania państwa nie spoczywał na barkach mniej zarabiających, nie musi oznaczać rozwoju fiskalizmu.
Redystrybucja od bogatych na rzecz najuboższych jest etycznie słuszna. Redystrybucja dla osiągnięcia samej równości – już niekoniecznie.
Podatki powinny być progresywne, budżet zasilać powinny w większej mierze podatki dochodowe, a nie podatki od konsumpcji. No i przestańmy udawać, że playstation to wydatek na firmę.
W połączeniu z dominacją komunikacji cyfrowej, restrykcje skutkują dalszą atomizacją społeczeństwa, która prowadzi do erozji zbiorowej wolności, poczucia wspólnoty i tradycyjnych idei dobra wspólnego.
Nagrodzony za scenariusz na zeszłorocznym festiwalu w Berlinie film braci D’Innocenzo to groteskowa wizja dorastania na włoskich przedmieściach, w której można dopatrzeć się echa społecznej krytyki Pasoliniego.
Szanowni Państwo! „Polska pod rządami PiS nie jest gotowa na kryzys”, mówił tuż przed niedzielnymi wyborami Grzegorz Schetyna. „Jesteśmy przygotowani”, przekonywał z kolei w jednym z niedawnych wywiadów Jarosław Kaczyński. „Nasza polityka antycykliczna, prorozwojowa, oparta m.in. na popycie, ale także na wspieraniu przedsiębiorców, to jest polityka, która może doprowadzić do tego, że skutki kryzysu będą […]
„Można napisać ileś ustaw, ale ich konsekwencje zależą od tego, jak do rzeczywistości odniosą się aktorzy społeczni. A wiemy, że Polacy są bardzo zaradni. Innymi słowy politycy i kampania sobie, a Polacy sobie”, mówi autorka raportu „Klasa średnia w Polsce”.
Kiedyś śpiewali o trawie, teraz o gangach, zawsze trochę moralizowano, czekam kiedy hip-hop narodowy wyrapuje hymn narodowy. Ale żeby ktokolwiek tym sterował albo letni festiwal miał wpływać na politykę, nie bardzo. Istnieje tylko jeden wskaźnik, który ludzi upolitycznia. Bieda i wychylenie ust ponad wodę.
„Dla niektórych osób, które dobrze odnajdują się elastycznym rynku pracy, to była pozytywna zmiana. Ale powstała ogromna warstwa klasy średniej, która żyje w ciągłej niestabilności i nie ma żadnych zabezpieczeń socjalnych. Ten rewolucyjny rodzaj gospodarki dla większości okazał się fałszywą nadzieją”, mówi amerykańska dziennikarka i autorka książki „Fuchy, dzieła, zlecenia. Praca przyszłości czy przyszłość pracy?”.
Na skutek transferów socjalnych dokonanych przez rząd PiS-u, w ciągu ostatnich trzech lat zmieniła się nie tylko polska polityka. Zmienia się także polskie społeczeństwo – z czego zdają sobie sprawę ludzie z różnych stron sporu politycznego. Brakuje im jednak dobrego określenia, by tę zmianę nazwać.
Wybór pomiędzy tymi dwoma kandydatami to po raz kolejny wybór snu, mirażu, wyobrażenia, wizji samozadowolenia, ale nie wybór prezydenta Warszawy.
Głośny raport zespołu Macieja Gduli pokazuje skalę upadku. Ale bynajmniej nie Polski powiatowej, tylko opozycji i roli użytkowych badań społecznych w polityce.
W dłuższej perspektywie Iran nie uniknie frakcyjnych walk o władzę. Momentem wyzwalającym może być śmierć najwyższego przywódcy, który ma już 78 lat. Okres „bezkrólewia” może wówczas osłabić dominującą formę władzy, a niektórym dać nawet nadzieję na jej zmianę.